وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
مسلم از ابوذر غفاری رضی الله عنه روایت کرده است که پیامبر خدا صلی الله علیه وسلم، در حدیثی قدسی به نقل از پروردگار خود فرموده است:
«یَا عِبَادِی إِنِّی حَرَّمْتُ الظُّلْمَ عَلَى نَفْسِی، وَجَعَلْتُهُ بَیْنَکُمْ مُحَرَّمًا، فَلَا تَظَالَمُوا، یَا عِبَادِی کُلُّکُمْ ضَالٌّ إِلَّا مَنْ هَدَیْتُهُ، فَاسْتَهْدُونِی أَهْدِکُمْ، یَا عِبَادِی کُلُّکُمْ جَائِعٌ، إِلَّا مَنْ أَطْعَمْتُهُ، فَاسْتَطْعِمُونِی أُطْعِمْکُمْ، یَا عِبَادِی کُلُّکُمْ عَارٍ، إِلَّا مَنْ کَسَوْتُهُ، فَاسْتَکْسُونِی أَکْسُکُمْ، یَا عِبَادِی إِنَّکُمْ تُخْطِئُونَ بِاللَّیْلِ وَالنَّهَارِ، وَأَنَا أَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعًا، فَاسْتَغْفِرُونِی أَغْفِرْ لَکُمْ، یَا عِبَادِی إِنَّکُمْ لَنْ تَبْلُغُوا ضَرِّی فَتَضُرُّونِی وَلَنْ تَبْلُغُوا نَفْعِی، فَتَنْفَعُونِی، یَا عِبَادِی لَوْ أَنَّ أَوَّلَکُمْ وَآخِرَکُمْ وَإِنْسَکُمْ وَجِنَّکُمْ کَانُوا عَلَى أَتْقَى قَلْبِ رَجُلٍ وَاحِدٍ مِنْکُمْ، مَا زَادَ ذَلِکَ فِی مُلْکِی شَیْئًا، یَا عِبَادِی لَوْ أَنَّ أَوَّلَکُمْ وَآخِرَکُمْ وَإِنْسَکُمْ وَجِنَّکُمْ کَانُوا عَلَى أَفْجَرِ قَلْبِ رَجُلٍ وَاحِدٍ، مَا نَقَصَ ذَلِکَ مِنْ مُلْکِی شَیْئًا، یَا عِبَادِی لَوْ أَنَّ أَوَّلَکُمْ وَآخِرَکُمْ وَإِنْسَکُمْ وَجِنَّکُمْ قَامُوا فِی صَعِیدٍ وَاحِدٍ فَسَأَلُونِی فَأَعْطَیْتُ کُلَّ إِنْسَانٍ مَسْأَلَتَهُ، مَا نَقَصَ ذَلِکَ مِمَّا عِنْدِی إِلَّا کَمَا یَنْقُصُ الْمِخْیَطُ إِذَا أُدْخِلَ الْبَحْرَ، یَا عِبَادِی إِنَّمَا هِیَ أَعْمَالُکُمْ أُحْصِیهَا لَکُمْ، ثُمَّ أُوَفِّیکُمْ إِیَّاهَا، فَمَنْ وَجَدَ خَیْرًا، فَلْیَحْمَدِ اللهَ وَمَنْ وَجَدَ غَیْرَ ذَلِکَ، فَلَا یَلُومَنَّ إِلَّا نَفْسَهُ».[۱]
«ای بندگان من! من ستم را بر خویش حرام ساخته‌ام و آن را در میان شما هم حرام کرده‌ام؛ پس، به همدیگر ستم نکنید. ای بندگانم! همه‌ی شما گمراه هستید مگر آن کس که من وی را هدایت کرده باشم؛ پس، از من طلب هدایت کنید که هدایت‌تان می‌کنم. ای بندگانم! همه‌تان گرسنه هستید مگر آن کس که من سیرش کرده باشم؛ پس، از من طلب طعام کنید که طعام‌تان می‌دهم. ای بندگان من! همه‌تان برهنه هستید مگر آن کس که من وی را لباس بر تن کرده باشم؛ پس، از من طلب پوشش کنید که شما را جامه می‌پوشانم. ای بندگان من! شما در شب و روز خطا و گناه می‌کنید و من تمام گناهان را می‌بخشم؛ پس، از من طلب استغفار کنید که من شما را می‌آمرزم. ای بندگان من! بی‌گمان شما هرگز توان زیان‌زدن به من را ندارید تا به من زیان بزنید و هرگز توان سود رساندن به من را ندارید تا به من سود برسانید. ای بندگانم! اگر اول و آخر شما و انس و جن شما همچون پرهیزگارترین فرد شما باشند، این هیچ چیز به ملک من نمی‌افزاید. ای بندگانم! اگر اول و آخرتان و انس و جن‌تان همچون فاسق‌ترین شما باشند، این هیچ چیز از ملک من نمی‌کاهد. ای بندگان من! اگر اول و آخرتان و انس و جن‌تان در یک عرصه بایستند و خواسته‌هایشان را از من بخواهند و من خواسته‌ی هریک از آنان را بدهم، این هیچ چیز از دارایی من نمی‌کاهد مگر به همان اندازه که سوزن از دریا می‌کاهد هنگامی که در دریا فرو برده شود! ای بندگانم! بی‌گمان که هرچه هست تنها اعمال‌تان است که برای شما ثبت و شمارش می‌کنم و سپس هم (پاداش) آن را به شما پس می‌دهیم؛ پس، هرکس نیکی دید، باید که خدا را شکر کند و هرکس هم غیر از نیکی دید، جز خویشتن را سرزنش نکند».
[۱]– صحیح مسلم (۲۵۷۷).