این چه کسی است که به ذاتِ من سوگند می‌خورد که من فلان شخص را نمی‌بخشم؟(۱)

مسلم: باب [النهی عن تقنیط الإنسان من رحمه الله تعالی]

۳۴- «عَنْ جُنْدَبٍ رضی الله عنه أَنَّ رَسُولَ اللهِ  صلی الله علیه و سلم حَدَّثَ أَنَّ رَجُلًا قَالَ: وَاللهِ لَا یَغْفِرُ اللهُ لِفُلَانٍ، وَإِنَّ اللهَ تَعَالَى قَالَ: مَنْ ذَا الَّذِی یَتَأَلَّى عَلَیَّ أَنْ لَا أَغْفِرَ لِفُلَانٍ، فَإِنِّی قَدْ غَفَرْتُ لِفُلَانٍ، وَأَحْبَطْتُ عَمَلَکَ أَوْ کَمَا قَالَ».

34. «از جندب رضی الله عنه روایت شده است که پیامبرصلی الله علیه و سلم فرمودند: مردی گفت: به خدا سوگند خداوند فلان شخص را نمی‌بخشد و خداوند متعال می‌فرماید: «این چه کسی است که به ذات من سوگند می‌خورد که من فلان شخص را نمی‌بخشم، [ای کسی که چنین سوگندی می‌خوری!] این را بدان که من فلان شخص را بخشیدم و اعمال تو را نابود کردم»، یا (شک راوی) چیزی اینچنین فرمودند»^([۱]).

[۱]– امام نووی رحمه الله می‌فرماید: دلالتی در این حدیث بر عقاید اهل سنت و جماعت هست که معتقدند خداوند اگر بخواهد بدون توبه گناهان بنده‌اش را می‌بخشد، اما در مقابل معتزله معتقدند که گناهان کبیره سبب از بین‌رفتن اعمال صالح انسان به طور کامل می‌شوند، اما اهل سنت و جماعت معتقدند تنها کفر است که اعمال صالح انسان را به طور کامل از بین می‌برد. [شرح امام نووی بر صحیح مسلم].