ریختن خون مسلمین یقیناً حرام است و هرگز بدون دلیل قطعی و بقینی مشروع و مباح نمی گردد. در حدیث صحیح میخوانیم: «لَنْ یَزَالَ الْمُؤْمِنُ فِی فُسْحَهٍ مِنْ دِینِهِ مَا لَمْ یُصِبْ دَمًا حَرَامًا»: (مؤمن مادامی که با ناحق خونی نریزد، از آسایش و امنیت دینی خویش برخوردار است)[۱].
در حدیث مرفوعی دیگر آمده است: « لَزَوَالُ الدُّنْیَا أَهْوَنُ عِنْدَ اللَّهِ مِنْ قَتْلِ رَجُلٍ مُسْلِمٍ»: (نابودی دنیا، نزد الله متعال بی ارزشتر از کشته شدن فرد مسلمانی است)[۲]. تکفیر یک مسلمان و فتوای قتل وی، جسارت و جرأت می خواهد. چنان که قبلاً گفتیم هر کس نمی تواند چنین مسئولیتی را به عهده گیرد. و گر نه مرتکب حرام شده است.
برای جلوگیری از هرج و مرج، اجرای حدِّ رِدّه بعد از ارائه ی دلیل، بر کسی که با دلایلِ شرعی مخالفت کند، وظیفه ی امام یا نایب اوست.
دخالت در کار امام و تجاوز به مسئولیت او، مرتکبش را گناهکار می گرداند.
[۱] . بخاری.
[۲] . ترمذی، نسائی، شیخ آلبانی: آن را صحیح دانسته است.