اگر هنگام نماز خواندن کودکی از جلوی نمازگزار رد شود چکار باید کرد؟

الحمدلله

هرگاه شخص نمازگزار برای خود ستره ای قرار داد، در آنصورت رد شدن از جلوی نمازگزار ما بین پاهای او و ستره جایز نیست، و نمازگزار باید با دست خویش مانع از رد شدن افراد شود، هرچند که فرد رد شده از جلو نمازگزار کودکی باشد.

رسول الله صلی الله علیه و سلم  به هیچ وجه اجازه نمیداد (کسی یا) چیزی از میان او و سترهاش عبور کند، چنانکه یک مرتبه گوسفندی خواست از مقابل ایشان عبور کند، رسول الله صلی الله علیه و سلم  (در حال نماز) خودش را آنقدر به دیوار نزدیک کرد که شکم مبارکش به دیوار چسبید و گوسفند از پشت سر ایشان عبور کرد:(روایت ابن خزیمه و طبرانی و حاکم).

همچنین رسول‌الله صلی الله علیه وسلم  در این مورد فرموده است: هر گاه یکی از شما برای ادای نماز، ستره‌ای بگذارد تا مردم نتوانند از مقابل او عبور کنند، با وجود این اگر کسی خواست از میان او و ستره‌اش عبور کند، با زدن دست بر سینه‌اش، او را باز دارد. (و در روایتی چنین آمده است: که تا دو بار او را از این کار منع کند) اگر باز نایستاد، این بار به شدت او را از مقابل خود دور کند زیرا او شیطانی بیش نیست. (بخاری و مسلم).

اما اگر نمازگزار برای خود ستره قرار نداده بود، در آنصورت تا فاصله ی سه ذراع بین پاهای او و محل سجده رفت و آمد از جلوی او جایز نیست و نمازگزار می تواند مانع رفت و آمد افراد از جلوی خویش شود، ولی بیشتر از سه ذراع ( یک و نیم متر) اگر کسی از جلوی نمازگزار رد شد مانعی ندارد.

شیخ ابن باز رحمه الله در (مجموع فتاوی (۲۹/۳۲۷)) می فرماید که جلوگیری از رد شدن افراد جلوی نماز گزار واجب است.

و نصوص وارده در ممناعت از عبور افراد از جلوی نمازگزار عام بوده و مخصوص بزرگسالان نیست بلکه کودکان را نیز شامل می شود.

اما اگر شخص نمازگزار ماموم بود، یعنی در نماز جماعت پشت سر امام نماز می خواند، در آنصورت عبور از جلوی نمازگزاران (مامومین) جایز است، زیرا ستره ی امام حکم ستره ی ماموم را نیز دارد.

از ابن عباس رضی الله عنه روایت شده است که : أَقْبَلْتُ رَاکِبًا عَلَی حِمَارٍ أَتَانٍ، وَأَنَا یَوْمَئِذٍ قَدْ نَاهَزْتُ الإِحْتِلامَ، وَرَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه وسلم یُصَلِّی بِمِنًی إِلَی غَیْرِ جِدَارٍ، فَمَرَرْتُ بَیْنَ یَدَیْ بَعْضِ الصَّفِّ، وَأَرْسَلْتُ الأَتَانَ تَرْتَعُ، فَدَخَلْتُ فِی الصَّفِّ، فَلَمْ یُنْکَرْ ذَلِکَ عَلَیَّ. (بخاری ۷۶).

یعنی: روزی، در دوران نوجوانی، سوار بر ماده الاغی بودم و بسوی  سرزمین «منا» می رفتم. رسول الله صلی الله علیه وسلم در «منا» بدون اینکه ستره‏ای گذاشته باشد، مشغول نماز بود. الاغم را برای چرا رها کرده، از جلوی بعضی از نماز گزاران عبور کردم و خود را به صف نماز رساندم. کسی مرا بر این کار، سرزنش نکرد.