اگر مردی زنش را وادار کند به خاطر بیماری که دارد، روزه رمضان نگیرد، زن باید چه کار کند؟

 

 

الحمدلله،

 

این مسئله بر میگردد به پزشک متخصص که نوع بیماری این زن را تشخیص دهد که آیا با روزه گرفتن ضرری به او میرسد یا نه؟ و اگر به او ضرر میرسد آیا این مرض مزمن و دائم است یا مؤقت؟ و پس از آن احکام مریض هنگام روزه بر او تطبیق میشود.

 

بطور خلاصه، احکام روزه دار مریض بشرح زیر میباشد:

 

۱- هر زمانیکه روزه گرفتن بر کسی سخت باشد و موجب افزایش بیماریش شود، و پزشکی متخصص و مسلمان که تشخیصش درست باشد به او بگوید که روزه برایشان ضرر داشته و دردشان را افزایش می دهد و جان او را به خطر می اندازد؛ در این صورت اگر مرضش مزمن و دائم باشد پس می تواند روزه نگیرد و در مقابل هر روز به یک مسکین به اندازه نصف صاع (تقریبا یک کیلو و نیم) خوراک بدهد و قضای روزه بر او لازم نیست.

 

۲- اگر نوع مرض مزمن و دائم نبود نیازی به خوراک دادن مسکین نیست بلکه باید صبر کند تا از آن مرض شفا پیدا کند و سپس قضاء روزه اش را بگیرد، از آنجاییکه خداوند در قرآن میفرماید: “وَمَنْ کَانَ مَرِیضاً أَوْ عَلَی سَفَرٍ فَعِدَّهٌ مِنْ أَیَّامٍ أُخَرَ” (البقره : ۱۸۵)، یعنی: ” پس‌ هر کس‌ از شما بیمار بود یا در سفر باشد پس‌ لازم‌ است شمار آن‌ از روزهای‌ دیگر (را روزه بگیرد)”

 

۳- اگر پزشک گفته بود که مریضش مزمن و دائم میباشد و آن شخص به ازای هر روز که روزه نمیگرفته یک مسکین را خوراک میداده، ولی برفرض بر طرف شدن بیماری و بازگشت سلامتی، در آن صورت سال آینده را باید روزه بگیرید و قضای سالهای گذشته که افطار کرده است و کفاره ی آنها را پرداخت کرده است بر او لازم نیست.

 

و خوراک یک مسکین برابر است با نصف صاع از خوراک معمولی که در شهرش رایج است، مانند خرما، برنج، و غیره، و نصف صاع برابر است با تقریبا یک کیلو و نصف (۱٫۵ Kgs.)

 

پس اگر بیماری این زن چندان جدی نباشد و خفیف باشد و با روزه گرفتن ضرری به او نمیرسد برای شوهر جائز نیست که او را وادار به افطار کردن و شکستن روزه کند، ولی اگر بیماریش جدی باشد، پس احکام فوق الذکر بر او منطبق میشود.

 

وصلی الله وسلم علی محمد و علی آله و اتباعه الی یوم الدین