اگر صاحبِ وسیله پیدا شده، نشانه هایش را بگوید، آن به وی داده می شود

عَنْ أُبَیِّ بْنِ کَعْبٍ  قَالَ: أَخَذْتُ صُرَّهً مِائَهَ دِینَارٍ فَأَتَیْتُ النَّبِیَّ  فَقَالَ: «عَرِّفْهَا حَوْلاً». فَعَرَّفْتُهَا حَوْلاً، فَلَمْ أَجِدْ مَنْ یَعْرِفُهَا، ثُمَّ أَتَیْتُهُ فَقَالَ: «عَرِّفْهَا حَوْلاً» فَعَرَّفْتُهَا، فَلَمْ أَجِدْ مَنْ یَعْرِفَهَا ثُمَّ أَتَیْتُهُ ثَلاثًا فَقَالَ: «احْفَظْ وِعَاءَهَا، وَعَدَدَهَا، وَوِکَاءَهَا، فَإِنْ جَاءَ صَاحِبُهَا، وَإِلاَّ فَاسْتَمْتِعْ بِهَا».

(بخارى:۲۴۲۶).

ترجمه:

اُبَی بن کعب  می‏گوید: کیسه‏ای را که صد دینار در آن بود، یافتم. آن را نزد نبی اکرم  بردم. رسول ‏الله  فرمود: «تا مدت یک سال، (پیدا شدن) آن را به مردم اعلام کن». من نیز تا یک سال آن را اعلام کردم. اما صاحبش پیدا نشد. سپس، نزد رسول ‏الله  رفتم. دوباره فرمود: «تا یک سال اعلام کن». من نیز چنین کردم. اما کسی را نیافتم که آنرا بشناسد. برای بار سوم، نزد رسول ‏الله  رفتم. آن حضرت  فرمود: «ظرف آن و تعداد و پارچه ای که با آن بسته شده است را نگهدار. اگر صاحبش آمد، به او بده وگرنه خودت از آن استفاده کن».