وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
به نظر شما این شخص چه عملی را انجام داده که این درجه را کسب نموده استاین حدیث را بخوانید به جواب خواهید رسید.
سیدنا انس بن مالک رضی الله عنه روایت می کند که:
ما با رسول الله صلی الله علیه وسلم نشسته بودیم، فرمودند:
“الان مردی از اهل بهشت بر شما وارد می شود”.
پس مردی از انصار وارد شد که آب وضویش از ریشش می چکید، و دمپایی اش را در دست چپش گرفته بود.
فردای آن روز رسول الله صلی الله علیه وسلم مثل سخنِ (دیروزشان) را فرمودند، و همان مرد همانند بار اول وارد شد.
در روز سوم رسول الله صلی الله علیه وسلم همان سخنانش را دوباره گفتند، و همان مرد در همان حالتِ روز اول وارد شد.
هنگامی که رسول الله صلی الله علیه وسلم از مجلس بلند شدند عبد الله بن عمرو بن العاص رضی الله عنهما به دنبال آن مرد به راه افتاد، و (به او) گفت: من با پدرم اختلاف کرده ام وقسم خورده ام که تا سه روز بر او داخل نشوم، آیا تا این مدت به پایان رسد مرا نزد خود جای می دهی،
گفت: بله.
انس رضی الله عنه می گوید: عبد الله می گفت که آن سه شب را با او گذراند، اصلا او را ندید که در قسمتی از شب به نماز ایستد، فقط وقتی نیمه شب از خواب بیدار می شد و در رختخوابش می غلطید، الله را ذکر می کرد و الله أکبر می گفت، تا اینکه برای نماز صبح بلند می شد.
عبد الله می گوید: جز اینکه من از او نشنیدم که جز خیر و خوبی چیز دیگری بگوید.
سه شب که تمام شد و نزدیک بود که من عملش را ناچیز بپندارم، (به او) گفتم:
ای بنده ی الله، بین من و بین پدرم هیچ خشم و هیچ قهری نبوده است، ولی من از رسول الله صلی الله علیه وسلم سه بار شنیدم که فرمود:
“الان مردی از اهل بهشت بر شما وارد می شود”. در هر سه بار تو آمدی.
من خواستم که در خانه ات سکنی گزینم تا ببینم که عمل تو چیست تا به آن عمل اقتدا کنم
(ولی) من تو را ندیدم که عمل زیادی انجام دهی، پس چه چیزی تو را به این (منزلتی) که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند رسانده است.
گفت: جز آنچه دیدی چیز دیگری نیست.
هنگامی که رویم را برگرداندم (که بروم) مرا صدا زد، وگفت: جز آنچه دیدی چیز دیگری نیست، مگر اینکه من در قلبم نسبت به هیچ مسلمانی غش (وفریب وکینه و خیانتی) نمی بینم، و به هیچ کسی در مقابل خیری که الله به او عطا نموده حسادت نمی کنم،
عبد الله گفت: این است که تو را به این درجه رسانده، واین چیزی است که ما نمی توانیم.
(روایت امام احمد، و آلبانی اسناد آن را صحیح بر شرط شیخین می داند).