وعنْ أبی هُریره، رضِی اللَّه عَنْه، قال: مَرَّ رَجُلٌ مِنْ أصْحَاب رسُولِ اللَّهِ صَلّى اللهُ عَلَیْهِ وسَلَّم، بشِعْب فیهِ عُیَیْنَهٌ مِن ماءٍ عَذْبه، فأَعجبته، فَقَال: لَو اعتزَلتُ النَّاسَ فَأَقَمْتُ فی هذا الشِّعْب،ولَنْ أفعلِ حَتى أسْتأْذنَ رسُولَ اللَّهِ صَلّى اللهُ عَلَیْهِ وسَلَّم، فذکر ذلکَ لرسُولِ اللَّهِ صَلّى اللهُ عَلَیْهِ وسَلَّم، فَقَال: «لا تفعل، فإنَّ مُقامَ أحدِکُمْ فی سبیلِ اللَّهِ أفضَلُ مِنْ صلاتِهِ فی بیتِهِ سبْعِینَ عاما، ألا تُحبُّونَ أنْ یَغْفِر اللَّه لَکُمْ ویُدْخِلکَمُ الجنَّه؟ اغزُوا فی سبیلِ اللَّه، منْ قَاتَلَ فی سَبیلِ اللَّهِ فُوَاقَ نَاقَه وَجَبتْ له الجَنَّهُ».
از ابو هریره رضی الله عنه روایت شده که گفت:
مردی از اصحاب رسول الله ﷺ از کنار درهای که در آن چشمهای شیرین بود، گذشت و خوشش آمد و گفت: کاش که از مردم کناره گرفته و در این دره مقیم میشدم. ولی هرگز این کار را نخواهم کرد تا از رسول الله ﷺ اجازه بگیرم.
سپس این موضوع را به رسول الله ﷺ عرض کرد و آن حضرت ﷺ فرمود:
«این کار را مکن. زیرا مقام یکی از شما در جهاد در راه خدا بهتر است از نماز هفتاد سال او در خانهاش. آیا دوست ندارید که خداوند شما را بیامرزد و شما را به بهشت داخل گرداند؟ پس در راه خدا جهاد کنید و هر کس به قدر زمان دومرتبه دوشیدن شتر در راه خدا بجنگد، بهشت برای او واجب میشود».
[رواه ترمذی/۱۶۵۰].