اهل سنت و جماعت گویند: ایمان قول است و عمل؛ و زیاد و کم می‌گردد:

-(از اصول اهل سنت این است که دین و ایمان عبارت است از قول و عمل. قولِ قلب و زبان، و عمل قلب و زبان و اعضاء. هم‌چنین ایمان با طاعت و عبادت، فزونی می‌یابد و با معصیت و گناه، کاسته می‌شود).^[۱]

-(اما تمام صحابه و تابعین، ائمه‌ی اهل سنت و حدیث، جمهور فقها و صوفیان، مثل مالک، ثوری، اوزاعی، حماد بن زید، شافعی، احمد بن حنبل و دیگران رحمهم الله، و نیز محققین کلامی، همه اتفاق نظر دارند که ایمان و دین شاملِ قول و عمل است. این سخن، سخنِ سلَف، اعم از صحابه و دیگران است. گر چه در برخی جاها منظور از ایمان، مفهومی است که با اعمال تفاوت دارد و شامل اقوال می‌شود. مانند قولِ قلب و زبان. و در اعمال هم منظور، اعمالِ قلب و زبان است)^[۲].

 

[۱]– همان: ج۳ ص ۱۵۱٫

[۲]– همان: ج ۱۲ ص ۴۷۱.