نوع اول: بدعت اعتقادی و قولی، مانند اعتقادات و مقولههای فرقههای گمراه که مخالف اهل سنت و الجماعت هستند، مانند جهمیه و معتزله و قدریه و رافضه و پیروانشان.
نوع دوم: بدعت در عبادات است، مانند عبادت خداوند به شیوهای که خداوند مشروع نکرده است و رسول اکرم صلی الله علیه وسلم آن را انجام نداده و به انجام دادن آن امر نکرده و آن را تائید نکرد و صحابه انجام ندادهاند.
و اهل سنت و الجماعت همه انواع و اشکال بدعت را حرام و گمراه میدانند زیرا رسول اکرم صلی الله علیه وسلم میفرماید: «هر کسی در امر ما چیزی پدید آورد که از ما نیست مردود است»[۱].
و میفرماید: «هر کسی کاری کند که فرمان ما بر آن نیست، مردود است»[۲].
و میفرماید: «بهترین سخن، کتاب خداست، و بهترین رهنمود، رهنمود محمد است و بدترین امور بدعتها هستند و هر بدعتی گمراهی است»[۳].
[۱]– متفق علیه.
[۲]– مسلم.
[۳]– مسلم.