اهل سنت معروف به این هستند که از نظر علم و عمل و اقتدا به سنّت پایبند هستند؛ مگر سنّت در شریعت اسلامی دارای چه جایگاهی دارد؟ و آیا سنّت مکمّل قرآن است؟

سنتِ نبوی، اصلی از اصولِ قانون گذاری اسلامی است. وظیفه ی رسولص هم این بود تا آیات قرآن را که الله متعال بر مردم نازل کرده بود، برایشان تبیین نماید. از این رو واجب است هر آن چه از سوی پروردگارش به ما ابلاغ نموده است را باور داشته و بدان عمل نماییم. در حدیث آمده است: «ألا إِنِّی أوتیتُ القرآنَ و مثلَه معه»: (آگاه باشید به من قرآن و همانند آن(سنت)، داده شده است) . و الله متعال هم می فرماید: { وَأَنزَلْنَا إِلَیْکَ الذِّکْرَ لِتُبَیِّنَ لِلنَّاسِ مَا نُزِّلَ إِلَیْهِمْ}: (و این قرآن را به سوى تو فرود آوردیم، تا براى مردم آنچه را به سوى ایشان نازل شده است توضیح دهى) . و نیز آیه ی:{ وَمَا یَنطِقُ عَنِ الْهَوَی* إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْیٌ یُوحَى}: (او از روی هوا و هوس سخن نمی گوید* آن چیزی جز وحی نیست) .
علمای بزرگوار هم نقش سنت در توضیح و تبیینِ قرآن کریم را بیان داشته اند. و این خود بر دو نوع است:
۱- بیان نظم و الفاظ قرآن؛ یعنی (سنت) قرآن را تبلیغ کرده و پنهانش نمی کند. عایشه صدیقه گوید: هر کس به شما گفت محمدص چیزی از آن چه امر به تبلیغش شده را، پوشانده است، دروغ بزرگی بر پروردگارش بسته است. سپس این آیه را خواند: {یَا أَیُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنزِلَ إِلَیْکَ مِن رَّبِّکَ}: (اى پیامبر، آن چه از جانب پروردگارت به سوى تو نازل شده را، ابلاغ کن) .
۲- بیان و توضیحِ لفظ، جمله یا آیه ای که امت به توضیحِ آن نیازمند است. اکثر این توضیحات مربوط به آیات مجمل، عام و مطلق می باشد. سنت می آید و مجمل را توضیح داده و عام را خاص کرده و مطلق را مقیّد می گرداند. این توضیح و بیان، با قول، عمل و سکوت رسول صلی الله علیه وسلم اثبات می گردد.