اهل سنت به امانت علمی، در کنار امانتِ حفظِ جماعت، پایبند هستند:

اهل سنت هم‌زمان، حامل دو امانت است. سنگینی یکی از آن‌دو، باعث فراموشی دیگری نمی‌شود. یکی امانتِ علمی کاربردیِ دعوت و جهاد است و دیگری، امانتِ محافظت بر «جماعت اسلامی» به معنای عام و فراگیر. آن‌ها آزادانه، دور از تسلّطِ آز و خودخواهی، عرف، غلبه‌ی مذهبی یا طریقتِ صوفیانه یا طایفه‌گری، بسیار دقیق طبق موازین حکیمانه‌ی شرع، ادامه‌ی مسیر می‌دهند.

-(بیان و تبلیغ رسالت الهی که از طریق وحی بر پیامبرانش نازل شده است و پایبندی به میثاقی که الله  جل جلاله از علما گرفته است، واجب شرعی است. در نتیجه فراگیری آموزه‌های پیامبران، ایمان، دعوت و تبلیغ و تلاش و مجاهده‌ی بر آن واجب است. به جِد می‌طلبد، گفتار و کردار مردم در اصول و فروعِ درونی و ظاهری، دقیقاً با قرآن و سنت سنجیده شود. در این میان نه از هواپرستی‌هایی از قبیلِ عادت‌، مذهب، طریقت، ریاست یا شخصی خاص دنباله روی خواهد شد، و نه حدس و گمانه‌زنی‌هایی از قبیل روایات ضعیف، قیاسِ فاسد، تقلید از کسی که پیروی از گفتار و رفتار او واجب نیست. چرا که الله  جل جلاله در کتاب خود آنان را که به حدس و گمان و خواهشات نفسانی معتاد هستند و پیروی از دستورات معبودشان را رها کرده‌اند، نکوهش کرده است)^[۱].

[۱]– همان: ج ۱۲ ص ۴۶۷.