وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
الله متعال می‌فرماید: ﴿وَأَمَّآ إِن کَانَ مِنَ ٱلۡمُکَذِّبِینَ ٱلضَّآلِّینَ٩٢ فَنُزُلٞ مِّنۡ حَمِیمٖ٩٣ وَتَصۡلِیَهُ جَحِیمٍ٩۴﴾ [الواقعه: ۹۲-۹۴].
«اما اگر از تکذیب‌کنندگان گمراه [و در زمرۀ تیره‌بختان] باشد، با آب جوشان [از او] پذیرایی می‌شود و به [آتش] دوزخ در‌می‌آید».
وَعَنْ مُعَاذِ بْنِ جَبَلٍ قَالَ: «کُنْتُ مَعَ النَّبِیِّ صلی الله علیه وسلم فِی سَفَرٍ … فَقُلْتُ: یَا نَبِیَّ اللَّهِ، وَإِنَّا لَمُؤَاخَذُونَ بِمَا نَتَکَلَّمُ بِهِ؟ فَقَالَ: «ثَکِلَتْکَ أُمُّکَ یَا مُعَاذُ، وَهَلْ یَکُبُّ النَّاسَ فِی النَّارِ عَلَى وُجُوهِهِمْ أَوْ عَلَى مَنَاخِرِهِمْ إِلَّا حَصَائِدُ أَلْسِنَتِهِمْ».[۱]
از معاذ بن جبل روایت شده است که گفت: در سفری با پیامبر صلی الله علیه وسلم همراه بودم … گفتم: ای رسول الله! مگر ما به خاطر سخنانی که می‌گوییم، بازخواست می‌شویم؟ فرمود: «مادرت، به سوگَت بنشیند! مگر مردم را چیزی جز سخنانشان بر چهره در دوزخ، واژگون می‌کند؟».
[۱] – صحیح؛ ترمذی حدیث شماره ۲۶۱۶ و ابن ماجه حدیث شماره ۳۹۷۳ با لفظ ترمذی