اهلیت أدا

به معنی صلاحیت انسان برای این امر است که ادا و انجام (اموری) از او خواسته شود و افعال و اقوال وی معتبر تلقی شده، آثار شرعی‌شان بر آن‌ها مترتب گردد، به نحوی که اگر تصرفی از او سر زد، شرعاً معتبر و دارای آثار باشد و اگر عبادتی انجام داد، ادای وی معتبر بوده، تکلیف را ساقط نماید و اگر در حق دیگران جنایتی انجام داد، بتوان او را به خاطر این کار به صورت کامل مؤاخذه نمود و مجازات بدنی و مالی علیه او اعمال کرد[۱]. اساس ثبوت این اهلیت، داشتن قدرت تمییز و تشخیص است نه حیات.

[۱]– شرح مرقاه الوصول، ص/ ۴۳۴؛ أصول الفقه، شیخ عبدالوهاب خلاف، ص ۱۵۰٫