وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
«کُلَّ یَوْمٍ تَطْلُعُ الشَّمْسُ، قَالَ: تَعْدِلُ بَیْنَ الِاثْنَیْنِ صَدَقَهٌ، وَتُعِینُ الرَّجُلَ فِی دَابَّتِهِ تَحْمِلُهُ عَلَیْهَا أَوْ تَرْفَعُ لَهُ مَتَاعَهُ صَدَقَهٌ، وَقَالَ: الْکَلِمَهُ الطَّیِّبَهُ صَدَقَهٌ، وَقَالَ: کُلُّ خُطْوَهٍ تَمْشِیهَا إِلَى الصَّلَاهِ صَدَقَهٌ، وَتُمِیطُ الْأَذَى عَنِ الطَّرِیقِ صَدَقَهٌ».[۱]
«هر روز که آفتاب طلوع میکند، که بین دو نفر به عدالت حکم کنی، صدقه‌ای است، یا اگر به مردی کمک کنی که بر مرکبش سوار شود، یا بارش را برایش روی مرکب بگذاری، صدقه است، سخن نیکو (زبان خوش، سلام و دعا و…) صدقه است، در هر قدمی که برای ادای نماز بر می‌داری، صدقه‌ای است و این که خار و خاشاک (یا چیزی را که موجب اذیت و آزار عابران است) از سر راه برداری، صدقه است».
[۱]– مسلم، ۱۶۷۷٫