وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
در سوره مبارکه منافقون خداوند متعال انسانهای منافق را به “خُشُبٌ مُسَنَّدَهٌ : تنه های خشکیده و توخالی درختان که به جایی تکیه داده شده باشند” تشبیه میکند.( آیه ۴)
به راستی چه تشابهی میان منافقان و تنه های خشکیده و تکیه داده شده درختان وجود دارد؟
امام فخر رازی در تفسیر کبیرش به دلایلی اشاره می کند که در ادامه به چند مورد از آنها اشاره می کنیم:
چوب و تنه درخت در موارد زیادی از زندگی کاربرد دارد اما خداوند در این قسمت از آیه، به حالتی از این تخته ها اشاره می کند که دلالت بر بی فایده بودن آن تخته ها دارد این تعبیر کاملأ مناسب حال منافقان است که هیچ خیر و منفعتی برای اسلام ندارند.
تنه های درختان بریده شده دوطرفه هستند یعنی ابتدا و انتهای آنها آزاد است همانگونه که منافقان هم دوطرف و دو جهت به سمت کفر و اسلام دارند و همیشه و در هر جایی هر وجهی که به نفعشان باشد آنرا آشکار میکنند.
تنه درختان در ابتدا تروتازه است و به تدریج خشک میشود مانند منافقان که در ابتدا بر فطرت اسلامند و سپس به کفر گرایش می یابند.
شیخ عبدالعزیز طریفی:
هرگاه مسلمانان مشغول نبرد با دشمن خارجی می‌شوند، دشمنان داخلی آنان را با تحریک مسائل جزئی [و بحران‌سازی] به خودشان مشغول میکنند تا نتوانند همهٔ توانشان را برای روبرو شدن با دشمن خارجی یکجا کنند. این همان کاری است که منافقان با پیامبر ﷺ انجام می‌دادند.