وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
«مَا مِنْ عَبْدٍ یَسْتَرْعِیهِ اللهُ رَعِیَّهً، یَمُوتُ یَوْمَ یَمُوتُ وَهُوَ غَاشٌّ لِرَعِیَّتِهِ، إِلَّا حَرَّمَ اللهُ عَلَیْهِ الْجَنَّهَ».[۱]
«هر بنده‌ای که خداوند رعیتش را به او بسپارد و او در حالی بمیرد که رعیت و زیر دستانش را گول بزند و آنان را بفریبد، خداوند بهشت را بر او حرام گردانیده است».
و در روایت دیگر آمده است:
«اگر خیرخواهی آنان نباشد، بوی بهشت را نخواهد یافت».
در روایت مسلم آمده است:
«مَا مِنْ أَمِیرٍ یَلِی أَمْرَ الْمُسْلِمِینَ، ثُمَّ لَا یَجْهَدُ لَهُمْ، وَیَنْصَحُ، إِلَّا لَمْ یَدْخُلْ مَعَهُمُ الْجَنَّهَ».[۲]
«هر امیری که مسئولیت امور مسلمانان را به عهده می‌گیرد، سپس به نفع آن‌ها نمی‌کوشد و خیرخواه آنان نیست، با آن‌ها وارد بهشت نمی‌شود».
[۱]– مسلم، ۲۰۳٫
[۲]– مسلم، ۲۰۵٫