الله اسامی فراوانی را برای خویش نام برده

الله اسامی فراوانی را برای خویش نام برده که در آیات قبلی، برخی از آن‎ها بیان شد. قرآن کریم و سنّت مطهّر پُر از اسم­های مبارک الهی است. هر یک از اسامی موجود، متضمّن صفتی از صفات پروردگار است.[۱]

مشهورترین و بزرگ­ترین و مهم­ترین نام الهی، «الله» است، این اسم ویژگی­های فراوانی دارد؛ از جمله:

1. «الله» اسم اعظم الهی است: گروهی از عالمان بر این باور بوده­ و بیان نموده­اند که «الله» نام اعظم الهی است و اگر پروردگار با این اسم خوانده شود، اجابت می­کند و اگر چیزی از وی درخواست شود، می­دهد.
2. نام مذکور، اصل همۀ اسمای حسنای الهی به شمار می­رود و سایر نام­ها به آن منسوب شده و صفتش قرار می­گیرند. الله Uمی­فرماید:

﴿وَلِلَّهِ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَىٰ فَادْعُوهُ بِهَا ۖ﴾ [الأعراف: ۱۸۰]

«و برای الله، نام‌های نیکوست، پس او را با آن [نام‌ها] بخوانید».

﴿اللَّهُ لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ ۖ لَهُ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَىٰ﴾ [طه: ۸]

«[او] الله است که هیچ معبودی جز او نیست؛ نام‌های نیکو از آنِ اوست».

﴿هُوَ اللَّهُ الَّذِی لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ ۖ عَالِمُ الْغَیْبِ وَالشَّهَادَهِ ۖ هُوَ الرَّحْمَٰنُ الرَّحِیمُ٢٢ هُوَ اللَّهُ الَّذِی لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ الْمَلِکُ الْقُدُّوسُ السَّلَامُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَیْمِنُ الْعَزِیزُ الْجَبَّارُ الْمُتَکَبِّرُ ۚ سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا یُشْرِکُونَ٢٣ هُوَ اللَّهُ الْخَالِقُ الْبَارِئُ الْمُصَوِّرُ ۖ لَهُ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَىٰ ۚ یُسَبِّحُ لَهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۖ وَهُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ۲۴﴾ [الحشر: ۲۲-۲۴]

«او الله است که جز وی معبودی [راستین] نیست، دانای غیب و آشکار و او بخشندۀ مهربان است. او الله است که جز وی معبودی [راستین] نیست، پادشاه، ­بی­نهایت پاک، منزّه [و سالم از هر عیب]، ایمنی­دهنده، نگهبان پیروزمند، جبّار [جبران‌کننده] و شایستۀ عظمت و بزرگی است. الله پاک و منزّه است از آنچه [برای او] شریک می‌آورند. او الله است، خالق، نوآفرین، نقشبند [بی‌نظیر]، برای وی نام‌های نیکوست، آنچه در آسمان‎ها و زمین است تسبیحش می‌گویند و او پیروزمند حکیم است».

گفته می­شود که رحمان، رحیم، خالق، رازق، عزیز و حکیم از اسامی الله متعال هستند، ولی نمی­توان گفت که الله از نام­های رحمان و رحیم یا از اسامی عزیز و امثال آن است.

3. «الله» مستلزم و متضمّن تمامی مفاهیم اسمای الهی است و به طور اجمال، بیانگر آن‎هاست و اسم­های الهی تفصیل و توضیحی از صفات جلال و کمال و عظمت پروردگارند. بنابراین سایر اسامی آفریدگار و معانی­شان، به نام «الله» برمی­گردد.
4. در همۀ اذکار منقول، این نام وجود دارد؛ تهلیل [لا إله إلّا الله]، تکبیر [الله اکبر]، تحمید [الحمد لِلّه]، تسبیح [سبحان الله]، حوقله [لاحول ولاقوّه إلّا بالله]، حسبله [حسبی الله]، استرجاع [إنّا لِلّه وإنّا إلیه راجعون]، بسمله [بسم الله] و سایر اذکار همراه با نام «الله» هستند. زمانی که انسان مسلمان تکبیر، تحمید، تهلیل و بقیّۀ اذکار را می­گوید، این اسم را بر زبان می­آورد.
5. «الله» بیشتر از سایر اسمای الهی در قرآن آمده، به گونه­ای که بیش از ۲۲۰۰ بار بیان شده و هیچ اسم دیگری این اندازه نیامده است. الله تعالی ۳۳ آیه را با این نام شروع کرده است.[۲]

[۱]– بدائع الفوائد، ابن قیّم، ج ۱، صص ۱۵۹- ۱۷۰؛ القواعد المثلی، محمّد بن عثیمین، صص ۳۷- ۳۸٫

[۲]– تفسیر ابن جریر، ج ۲، ص ۱۲۱؛ تیسیر العزیز الحمید، سلیمان بن عبدالوهّاب، ص ۳۰٫