القدوس

اسمی از اسماء الله حسنی است.
قدوس در لغت اسمی مشتق از قدس می باشد که معنای آن عبارت است از ؛ پاکی و به همین خاطر گفته می شود : بیت المقدس یعنی مکانی که در آن از گناهان پاک میشوند . و به بهشت لقب حظیره القدس داده میشود ، زیرا مکانی است برای پاک شدن از آفات دنیا و به جبرییل روح القدس گفته میشود ، زیرا در ابلاغ وحی به پیامبران از هر عیبی پاک است.

قدوس کسی است که به خاطر متصف بودن به تمامی صفات کمال از هر نقص و آفتی پاک است و او از هر وصفی که او را در دایره حس یا خیال بگنجاند یا این که او را در وهم کشد ، منزه و پاک است و قدوس کسی است که از تمامی نقص ها و کاستی ها کامل و پاک باشد .

از آیاتی که کلمه قدوس در آن وارد گردیده است ؛ الملک القدوس ( خداوند فرمانروا و پاک و منزه است ) سوره حشر آیه ۲۳ .

عبدالقدوس کسی است که الله پرده های غفلت را از قلبش پاک و منزه کرده و قلبش جز خداوند ، گنجایش هیچ چیز دیگری را ندارد و او کسی است که الله قلبش را وسعت بخشیده است . از غیر منزه میشود ، زیرا در هنگام تجلی حق جایی برای غیر او باقی نمی ماند و قدوس جز در قلبی که از غیر الله پاک و منزه شده ، جای نمی گیرد .