اقرار حضرت علی به فضلِ مهاجرین و انصار بدون استثنا و اینکه آنها اهل فضل و پیشگامان اسلام هستند

اقرار حضرت علی به فضلِ مهاجرین و انصار بدون استثنا و اینکه آنها اهل فضل و پیشگامان اسلام هستند

حضرت على در نامه‌اش به معاویه فرمود: «مگر نمى‏بینى- نه اینکه بخواهم خبرت دهم بلکه به عنوان شکر و سپاسگزارى‏ نعمت ‏خداوند مى‏گویم- که جمعیتى از مهاجران و انصار در راه خدا به ‏شهادت رسیدند و هر کدام داراى مقام و مرتبتى بودند؛ اما هنگامى که ‏شهید ما [حضرت حمزهس‏] ‏به شهادت رسید، به او لقب سیدالشهداء [آقاى ‏شهیدان] دادند و رسول اللهص هنگام نماز بر وى [به جاى پنج تکبیر] هفتاد تکبیر گفت.»[۷۹].

و گفت: «آنها که پیشرو بودند [انصار] به خاطر پیشرو بودنشان پیروز شدند و مهاجران اولیه به فضل و کرامت خود رفتند …»[۸۰].

و گفت: «و در مهاجرین خیرِ بسیاری است که می‌شناسی؛ خداوند به آنها بهترین پاداش را دهد»[۸۱].

و گفت: «در رکاب پیامبر خداص بودیم؛ پدران و فرزندان و برادران و عموهاى خود را مى‏کشتیم و این کار جز به ایمان و تسلیم ما نمى‏افزود؛ چرا که بر راه راست ‏بودیم و بر سوزش آلام شکیبایى مى‏ورزیدیم و در جهاد با دشمن با جدیت ایستاده ‏بودیم. گاهی مردى از ما و مردى از دشمنان ما مردانه پنجه درمى‏افکندند تا کدام یک جام مرگ‏ را به دیگرى بچشاند؛ گاه ما بودیم که جام مرگ از دست دشمن مى‏گرفتیم و گاه دشمن بود که جام مرگ از دست ما مى‏گرفت. چون خداوند صداقت ما را درپیکار دید، دشمن ما را خوار و زبون ساخت و ما را پیروزى داد. تا اسلام استقرار یافت و از خوف دشمنان آرمید و در منزلگاههاى خود مأوا گزید. سوگند به جانم، اگر شیوه و سیرت شما را پیش گرفته بودیم، حتى ستونى از این بنا برپا نمى‏شد، و از درخت اسلام شاخه ترى نمى‏رویید. به خدا سوگند، آنچه زین پس ‏مى‏دوشید خون خواهد بود و نصیبى جز پشیمانى نخواهید برد»[۸۲].

[۷۹]- نامه ۲۸. [۸۰]- نامه ۱۷. [۸۱]- مجلسی، بحارالانوار،۳۳/۱۱۲. [۸۲]- خطبه ۵۶.