ابن القیم میگوید: «الوهیتی که رسولان، امّتهایشان را به وسیلهی آن به سوی توحید پروردگار دعوت میکردند، آن، عبادت کردن و بندگی کردن است. و از لوازم آن، توحید ربوبیت است که مشرکان به آن اقرار میکردند، پس خداوند بر با آن بر علیه آنها احتجاج کرد که اقرار به آن (توحید ربوبیت) لازمهی اقرار به توحید الوهیت میباشد».[۱]
[۱]– إغاثه اللهفان جـ۲ ص۱۳۵ –دار المعرفه- بیروت- لبنان