افترائات تشیع بر اسماء بنت ابی بکر رضی الله عنهما در مورد ازدواج موقت

تشیع برای آنکه خرافات و عقاید خلاف سنت و قرآن خویش را جایز قرار دهند کوشیده اند تا توسط افترائات و بهتان هایی که بر صحابه می بندند نظریات خویش را به اثبات برسانند هنگامی که توسط افتراء بستن بر ابن عباس و ابن عمر -رضی الله عنهم- نکاح موقت را نتوانستند جایز قرار دهند توسط افترائاتی بر حضرت اسماء بنت ابی بکر می خواهند آن را ثابت و جایز قرار دهند، فکیکی در کتاب المتعه صفحه ۵۷-۵۶ و راغب اصفهانی در کتاب محاضرات چنین می نویسد: عبدالله بن زبیر بر عبدالله بن عباس بخاطر تحلیل متعه طعن زدند ولی ابن عباس به او گفتند از مادرت بپرس که شما فرزند پدرت هستید یا فرزند متعه ایشان از مادرشان پرسیدند و او در جواب گفت: شما فرزند متعه هستند، ایشان این روایت کاذبانه را به منابعی همچون العقد الفرید ۲/۱۳۹، شرح البلاغه لابن ابی الحدید ۵/۸۲۲ و غیره نقل و نسبت داده اند.

این روایت بنا به چند دلیل مردود و متروک است:

اولاً: این روایت در بحث حج و متعه الحج آمده است نه متعه النساء و نکاح موقت: مناظره و مناقشه ای که صورت گرفته است درباره ی حج تمتع و جواز آن است نه اینکه آنان درباره ی نکاح موقت مناظره نمایند در کتاب مسند احمد بن حنبل این روایت چنین وارد شده است که عبدالله بن زبیر فرمودند: فقط به ادای حج مفرد بپردازید و قول او- ابن عباس- را ترک نمایید حضرت عبدالله ابن عباس فرمودند آیا مادرت را از جواز حج تمتع نمی پرسید از مادرش پرسیدند و او فرمود حضرت عبدالله ابن عباس بر حق است و قول او معتبر است.

ثانیاً: اگر به کتابهای سیرت و تاریخ بنگریم در می یابیم که زبیر در جواب و حالت بکارت با حضرت اسماء ازدواج نمودند و بعد از وفات زبیر اصلاً ازدواج ننموده اند.

ثالثاً: حضرت اسماء بنت ابی بکر در قباء عبدالله بن زبیر را وضع حمل نمودند و متعه بعد از هجرت و قبل از جنگ خیبر رایج شده بود و در آن زمانی که اسماء حامله بودند نکاح موقت هرگز نبوده است پس چگونه امکان دارد که عبدالله بن زبیر فرزند نکاح موقت باشد و اگر در آن زمان نکاح موقت می بود باید بنا به حدیث آن حضرت که فرمودند: زنانی که به وسیله نکاح موقت ازدواج کرده اید طلاق دهید. او را نیز طلاق می داد ولی طلاق او در هیچ کتابی ثابت نیست.

رابعاً: اگر به کتاب محاضرات الادبا و محاورات الشعراء راغب اصفهانی بنگریم می بینیم که این روایت در آنجا بدون سند همچون قصه ای نقل گردیده  است که فاقد اعتبار و ارزش است زیرا که سخنان بدون سند فاقد اعتبارند.