اعمال صحابه در مورد مرتدین و کشتن آنان (۴)

ابوبکر خلال البغدادی (متوفی: ۳۱۱هجری قمری) در کتابش می‌آورد: میمونی به من خبر داد که از ابی عبدالله پرسیده است آیا هرکس مانع از زکات باشد قتال و کشتار بر علیه ش جایز است؟

فرمود: بله. ابوبکر صدیق با آنها به قتال پرداخت. و پرسیده است که آیا اگر کشته شوند بر آنان نماز خوانده می‌شود و میراث از آنان برده می‌شود؟ فرمود: اگر مانع از دادن زکات باشند مانند مرتدین هستند که در زمان ابوبکر با آنان جنگ صورت گرفت و در این حالت نه از آنان میراث گرفته می‌شود و نه بر آنان نماز خوانده می‌شود[۱].

شیخ الاسلام ابن تیمیه رحمه الله می‌فرماید: «إذا کان السلف قد سموا مانعی الزکاه مرتدین، مع کونهم یصلون و یصومون، ولم یکونوا یقاتلون جماعه المسلمین، فکیف بمن صار مع أعداء الله ورسوله قاتلا للمسلمین».^[۲]

ترجمه: «اگر پیشنیان (سلف) مانعین زکات را مرتدین نام نهاده باشند، در حالیکه نماز می‌خواندند و روزه می‌گرفتند و با جماعت مسلمین هم نمی‌جنگیدند و قتال نمی‌کردند، پس حال آن کسانی که با دشمنان خدا و رسولش هستند و مسلمانان را می‌کشند چگونه خواهد بود»؟

باز شیخ الاسلام ابن تیمیه رحمه الله می‌فرماید: «وَقَدْ اتَّفَقَ الصَّحَابَهُ وَالْأَئِمَّهُ بَعْدَهُمْ عَلَى قِتَالِ مَانِعِی الزَّکَاهِ وَإِنْ کَانُوا یُصَلُّونَ الْخَمْسَ وَیَصُومُونَ شَهْرَ رَمَضَانَ وَهَؤُلَاءِ لَمْ یَکُنْ لَهُمْ شُبْهَهٌ سَائِغَهٌ، فَلِهَذَا کَانُوا مُرْتَدِّینَ وَهُمْ یُقَاتِلُونَ عَلَى مَنْعِهَا، وَإِنْ أَقَرُّوا بِالْوُجُوبِ کَمَا أَمَرَ اللَّهُ»[۳].

ترجمه: «صحابه و ائمه بعدش بر قتال با مانعین از زکات اتفاق نموده اند و اگر چه پنج وقت نماز می‌خواندند و ماه رمضان را روزه می‌گرفتند و آنها هرگز برایشان در این امر شبهه نبود. اما به هر حال آنان مرتدین بودند و به خاطر ندادن زکات با آنها قتال می‌شود و اگرچه اقرار به وجوبش می‌کردند همچنانکه الله امر نموده بود».

و همانطور که ذکر گردید دیدید که صحابه هنگام کشتار و قتال بر علیه مانعین زکات نمی‌پرسیدند که آیا تو به زکات باور داری یا نه؛ بلکه به صرف ممانعت با آنها جنگیدند.

-در شریعت های گذشته نیز حکم کافر شدن برای مرتد و جنگ بر آنها وجود داشته است و از شریعت های دیگر این حکم نیز به اسلام رسیده است.

[۱]. أحکام أهل الملل والرده من الجامع لمسائل الإمام أحمد بن حنبل۱/۴۸۷

[۲])  مجموع الفتاوى۲۸/۵۰۳

[۳]. الفتاوى الکبرى لابن تیمیه۳/۵۴۱