اصول اهل سنت و جماعت (قاعده سوم)

از قواعد اهل سنت و جماعت این است که هیچ‌کس از مسلمانان را کافر نمی‌‌دانند مگر اینکه مرتکب یکی از نواقض اسلام شود، اما اگر یکی از گناهان کبیره غیر از شرک را انجام داد و دلیلی بر کفر مرتکب آن نبود مانند ترک نماز از روی کسالت، او را با انجام این گناه کبیره کافر نمی‌‌دانند، لیکن او را فاسق و ناقص الإیمان می‌‌دانند، و اگر از آن گناه کبیره توبه نکرد زیر مشیت خداست، اگر خواست او را می‌‌بخشد، و اگر خواست او را عذاب می‌‌دهد، ولی در دوزخ جاودان نمی‌‌شود، خداوند می‌‌فرماید: ﴿إِنَّ ٱللَّهَ لَا یَغۡفِرُ أَن یُشۡرَکَ بِهِۦ وَیَغۡفِرُ مَا دُونَ ذَٰلِکَ لِمَن یَشَآءُ﴾ [النساء: ۴۸].

«خداوند شرک ورزیدن به خود را نمی‌‌بخشد و غیر از شرک گناهان دیگر را برای کسی که بخواهد می‌‌بخشد».

و مذهب اهل سنت مذهب وسط و در میانه است بین مذهب خوارج که مرتکب کبیره را اگر هم شرک نباشد، کافر می‌‌دانند، و بین مذهب مراجعه که او را مؤمن کامل الإیمان می‌‌دانند، و می‌‌گویند با وجود ایمان هیچ گناه اشکال ندارد، هم چنین با کفر هیچ طاعت و فرمانی فایده ندارد.