اسنادی از کتب شیعه برای اثبات دو لقب (صدیق و فاروق) برای دو خلیفه رسول خدا ابوبکر وعمر رضی الله تعالی عنهما (۲)

و چون عمر (رضی الله عنه)، حقّ و باطل را از همدیگر خوب تشخیص مى‏داد، و هرگز آنها را با هم مخلوط نمى‏کرد، پیامبر او را «فاروق» لقب داد! چنانچه آیاتى که درباره «اسیران بدر» و فدیه‏گرفتن از آنها، پس از پایان جنگ بدر نازل گشته، در تأیید نظر عمر (رضی الله عنه) آمده است: پیامبر (صلی الله علیه و سلم) و أبوبکر (رضی الله عنه) و گروهى دیگر که اغلب بودند معتقد بودند، هفتاد نفرى که از مشرکان اسیر شده بودند، در قبال فدیه آزاد شوند، امّا رأى عمر (رضی الله عنه) بر این بود که همگى را بکشند تا زمین از وجودشان پاک شود! که بلافاصله این آیات در تأیید رأى عمر (رضی الله عنه) نازل گشتند
شأن نزول آیات، ترجمه جعفر اسلامى، ص‏۲۸۹-۲۸۸ طبرى، ج‏۳، ص‏۹۹۰- البدایه و النهایه، ج‏۳، ص‏۲۹۷ حیاه محمّد، هیکل، ترجمه أبوالقاسم پاینده، ص‏۳۷۷- صحیح مسلم، ج‏۷، ص‏۱۱۶- اسلام‏شناسى، شریعتى، ص‏۴۳۱-۱۵۹

و حضرت علی رضی الله عنه در نامه ای به حضرت معاویه رضی الله عنه نوشت:
«در اسلام همانگونه که مى‏پندارى از همه افضل و با خدا و رسولش مخلص‏تر، أبوبکر صدیق و عمر فاروق هستند و به جان خودم سوگند که مرتبه آن دو در اسلام بزرگ است و با وفات ایشان، به اسلام صدمه شدیدى رسیده است. خداوند هر دو را رحمت کند و پاداش نیک به آنها دهد»..
شرح نهج‏البلاغه، إبن‏میثم بحرانى، جزء ۳۱، ص‏۴۸۸، چاپ ایران.