اسماء الحسنی از دید تضمین بر چند قسم دلالت می‌کنند؟

بر چهار قسم تقسیم می‌گردند :

اول: اسم عَلَمی که متضمن تمامی معانی اسماء الحسنی است که آن اسم، «الله» می‌باشد. و به این دلیل است که همه اسماء برای این اسم به عنوان صفت آمده‌اند.

مانند این کلام پروردگار :

{هُوَ اللَّهُ الْخَالِقُ الْبَارِىءُ الْمُصَوِّرُ} ( حشر ۲۴ ).
« او خداوندی است که طراح هستی و آفریدگار آن از نیستی و صورتگر جهان است».

این اسم هرگز به عنوان تابع اسم دیگری نیامده است.

دوم: آنچه که متضمن صفتی برای ذات خداوند می‌شود. مانند اسم «السمیع» که متضمن شنوایی وسیع خداوند برای شنیدن همه اصوات چه با صدای کم، چه با صدای بلند است. و اسم «البصیر» که متضمن بینایی نافذ الهی جهت دیدن همه ی دیدنی‌های ریز و درشت است و اسم «العلیم» که متضمن علم فراگیرنده‌ایست که:

{لاَ یَعْزُبَ عَنْهُ مِثْقَالُ ذَرَّهٍ فِی السَّمَاوَاتِ وَلاَ فِی الأَرْضِ وَلاَ أَصْغَرُ مِن ذَلِکَ وَلاَ أَکْبَرُ} ( سبأ ۳ ).

«به اندازه سنگینی ذرهای، در تمام آسمانها و در زمین از او پنهان و نهان نمی گردد، و نه کمتر از اندازه ذره و نه بزرگتر از آن نیز».

و اسم «القدیر» که متضمن قدرت خداوند بر تمامی اشیاء چه از جنبه ایجاد و چه از جنبه از بین بردن است و…

سوم: آنچه متضمن صفت فعل الهی است مانند: «الخالق»، «الرازق»، «الباری»، «المصور» و…

چهارم: آنچه متضمن تنزیه و پاکی و تقدیس خداوند از تمامی نقائص می‌شود مانند «القدوس» و «السلام».