چرا از اولیاء یاری نخواهیم در حالیکه خداوند در باره آنها چنین مىفرماید:
أَلا إِنَّ أَوْلِیَاء اللّهِ لاَ خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلاَ هُمْ یَحْزَنُونَ (۶۲)( سوره یونس).
بدان که دوستان خدا نه بیمی بر آنان است، و نه آنان اندوهگین شوند.
ما فقط بخاطر جاه و منزلت آنان نزد خدا آنها را مىخوانیم، چون صالح و نیکوکارند و در نزد خدا مقام دارند، و ما بخاطر آنچه که خدا به آنان داده آنـها را مىخوانیم.
علمای موحد اهل سنت و جماعت در صدد رد به این شبهه بر آمده و جواب داده اند که: بقیه آیه را بخوانید تا بریتان واضح گردد:
الَّذِینَ آمَنُواْ وَکَانُواْ یَتَّقُونَ(۶۳)( سوره یونس).
آنانکه ایمان آورده اند و پروا میکردند.
خداوند تعریف اولیاء را چنین بیان کرده: بخدا مؤمن هستند، و از کردار و اعمالی که خدا از آن خشم و غضب مىگیرد و کراهت دارد، پرهیز مىکنند، و از بزرگترین اعمالی که خدا به آن خشم مىگیرد و کراهت دارد، شرک و توسل بغیر از خداست، پس چگونه اولیاء راضی میشوند تا دیگران به آنها توسل جویند، بلکه خداوند در روز قیامت به اولیاء خود مىفرماید:
أَهَؤُلاء إِیَّاکُمْ کَانُوا یَعْبُدُونَ(۴۰)
گویند پاک ومنزهی، تو کارساز مایی نه آنان، بلکه جن را مىپرستیدند، بیشترشان به آنها باور داشتند.
و رسول الله با مشرکین عرب به جنگ پرداخت در حالىکه به توحید ربوبیت اعتراف داشتند، آنهم اینکه: خدا خالق و رازق و مدبر تمامی امور در آسمان و زمین است، با آنها جنگ کرد در حالىکه در باره اولیاء مىگفتند: )هَؤُلاء شُفَعَاؤُنَا عِندَ اللّهِ(۱۸)( سوره یونس).
این (بتها) شفیع ما نزد خدایند.
با اینحال شفاعت آنها از مرده صالحین و غیره به آنها نفعی نرساند.