وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
رها کردن قرآن پس از یاد گرفتن آن و خوابیدن و نخواندن نماز فرض
در حدیث سمره بن جندب ـ رضی الله عنه ـ آمده که رسول الله صلی الله علیه و سلم فرمودند: (به شخصی رسیدیم که به پشت، خوابیده است و شخص دیگری کنارش ایستاده و تخته سنگی را که در دست دارد، بر سرش می کوبد. و آن سنگ می غلتد و دور می افتد. و تا وقتی که آن شخص سنگ را می آورد، سرشکسته، دوباره به حالت اول برمی گردد. و آن شخص، مجددا آن سر را با سنگ می کوبد و این عمل همچنان تکرار می شود. پرسیدم: سبحان الله! این دو که هستند؟ سپس در پایان حدیث آمده است: (مردی که سرش را با سنگ می کوبیدند مردی بود که الله به او قرآن یاد داده بود و شب را می خوابید و آن را نمی خواند و هنگام روز به آن عمل نمی کرد)
صحیح بخاری
و در روایت دیگری آمده است: (اما مردی که سرش را با سنگ می کوبیدند، کسی بود که قرآن را [فرا] می گرفت (حفظ می کرد)، اما آن را ترک (فراموش) می کرد، و از نماز فرض می خوابید)
صحیح بخاری
حافظ ابن حجر رحمه الله می گوید که روایت دوم روشن تر از روایت اول است، زیرا ظاهر روایت اول این است که وی برای ترک قرائت قرآن در شب عذاب داده می شود، اما روایت دیگر دال بر این است که وی برای خوابیدن از نماز فرض عذاب داده می شود.
وی می گوید: و احتمال دارد عذاب برای هر دو کار باشد، یعنی برای ترک قرائت و ترک عمل.
ابن حجر می فرماید: (ابن هبیره می فرماید: ترک قرآن پس از حفظ آن جنایت بزرگی است، زیرا چنین وانمود می‌کند که انگار در آن چیزی یافته که شایسته‌ی ترکش دانسته؛ و هنگامی که گرامی ترین چیزها یعنی قرآن را ترک گفت، شایسته ی این شد که در گرامی ترین عضو بدن یعنی سرش مجازات شود).