ابوهریره رضی الله عنه از رسول اکرم صلی الله علیه وسلم روایت مىکند که فرمودند: «إِنَّ اللهَ تَعَالَى قَالَ: مَنْ عَادَى لِی وَلِیًّا فَقَدْ آذَنْتُهُ بِالْحَرْبِ، وَمَا تَقَرَّبَ إِلَیَّ عَبْدِی بِشَیْءٍ أَحَبَّ إِلَیَّ مِمَّا افْتَرَضْتُهُ عَلَیْهِ، وَلاَ یَزَالُ عَبْدِی یَتَقَرَّبُ إِلَیَّ بِالنَّوَافِلِ حَتَّى أُحِبَّهُ، فَإِذَا أَحْبَبْتُهُ کُنْتُ سَمْعَهُ الَّذِی یَسْمَعُ بِهِ، وَبَصَرَهُ الَّذِی یُبْصِرُ بِهِ، وَیَدَهُ الَّتِی یَبْطِشُ بِهَا، وَرِجْلَهُ الَّتِی یَمْشِی بِهَا، وَلَیِٔنْ سَأَلَنِی لأُعْطِیَنَّهُ، وَلَیِٔنْ اسْتَعَاذَنِی لأُعِیذَنَّهُ».
«خداوند در حدیث قدسى مىفرماید: کسیکه با دوست من دشمنی کند، با او اعلام جنگ مىکنم، و بنده مؤمن با هیچ چیز محبوبی نزد من بهتر از فرایض با من نزدیک نمیشود، و او با انجام نوافل [عبادتهای غیر واجب] به من نزدیک مىشود تا این که من او را دوست بدارم، هنگامی که من او را دوست دارم، من گوش او مىشوم که با آن مىشنود، و چشم او مىشوم که با آن مىبیند، و دستش مىشوم که با آن مىگیرد، و پایش مىشوم که با آن راه مىرود؛ اگر چیزی از من بخواهد به او مىدهم، و اگر پناه بخواهد پناهش مىدهم».