وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
ذان گفتن، نوعی عبادت و تقرب الی الله است، و اگر مردم فضیلت اذان را می دانستند به سوی آن می شتافتند و حتی برای آن قرعه می انداختند؛ چرا چنین فضیلتی نصیب موذن نباشد، در صورتی که او ندای توحید را بلند می کند و آن را در میان مردم آشکار می‌سازد؟
رسول الله صلی الله علیه و سلم فرمود: “در روز قیامت گردن مؤذنان از دیگران درازتر خواهد بود.
صحیح مسلم
دراز بودن گردن در جمال و زیبایی می افزاید، و این زیبایی برازنده ی کسی است که عمل شایسته ی اذان را بر عهده دارد، چنان که کلمات توحیدی اذان را به گوش مردم می رساند و آنان را به سوی نماز فرا می خواند و در روز قیامت، هر موجود تر و خشکی در دنیا که اذان را شنیده است، برای مؤذن گواهی می دهد.
ابوسعید خدری رضی الله عنه به عبدالرحمن بن صعصعه گفت: “من می بینم که تو با گوسفند و بیابان دوستی و علاقه داری، پس هر گاه با گوسفندان یا در بیابان بودی و برای نماز اذان گفتی، صدایت را بلند کن؛ زیرا هر جن و انس و هر چیزی که صدای مؤذن را بشنود، در روز قیامت برای او گواهی می دهد.