۲- مصالح مرسله در میانهی مصالح معتبر و مصالح ملغی هستند و الحاق آنها به مصالح معتبر اولیتر از الحاق آنها به مصالح ملغی نیست. پس مادام که دلیلی بر معتبر بودنِ آنها وجود نداشته باشد که بر آن دلالت کند از قبیل مصالح معتبرهاند و نه مصالح ملغی، نمیتوان به آنها استدلال نمود[۱].
این استدلال نیز ضعیف است، زیرا اصلی که شریعت مبتنی بر آن است، رعایت مصلحت است و الغای مصلحت فقط در موارد استثنایی وجود دارد؛ پس الحاقِ مصالح مسکوتِ دارای مصلحتِ ظاهر و آشکار به مصالحِ معتبر، اولیتر از الحاق آنها به مصالح ملغی است.
[۱]– نک: آمدی ۴/ ۲۱۶٫