ادب در رابطه با خداوند

ای گوسفند را شیانی مینمود به آنان نزدیک شده و سلام کرد. ابن عمر رضی الله عنـه او را به خوردن غذا دعوت نموده و گفت: بیا ای جوپان! بیا و چیزی از این سفره برگیر.
چوپان گفت: من روزه ام.
ابن عمر رضی الله عنه با تعجب پرسید: در روزی اینچنین بسیار گـرم روزه هسـتی و در این کوهها گوسفندان را میچرانی؟ آنگاه برای آنکه میزان تقوا و راستی او را بیازمایـد
پرسید: حال که چنین است یکی از گوسفندانت را به ما مـی فروشـی. قیمـتش را بـه تـو میپردازیم و از گوشتش هم به تو میدهیم تا آن را برای افطار بخوری؟
پسرک گفت: گله مال من نیست. گوسفندان اربابم هستند.
ابن عمر گفت: به او بگو که گرگ آن را درید.
چوپان خشمگین شد و از او دور گردید و انگشتش را به آسمان بلند کرده و میگفت:
پس خدا کجاست؟!
ابن عمر همینطـور حـرف آن چوپـان را تکـرار مـی کـرد: (پـس خـدا کجاسـت؟!) و میگریست. وقتی به مدینه رسـیدند، کسـی را بـه سـوی صـاحب آن چوپـان فرسـتاد و
گوسفندان و چوپان را از او خرید و او را آزاد کرد.
بدینگونه انسان مؤمن پیوسته چشم به سوی خداوند داشته و سوی نافرمانی نمـی رود،
مرتکب گناه نمیگردد؛ چراکه میداند خداوند با اوست، او را میشنود و میبیند.