با پیروی از نص کتاب و سنت، شاید حکمتهای اصلی و تحقیقی نماز را بشناسیم. حضرت رسول صلی الله علیه و سلمفرمود: «إِذَا قَامَ أَحَدُکُمْ یُصَلِّى فَإِنَّه یُنَاجِی رَبَّهُ». «هنگامی که کسی از شما برای نماز برخاست، به راستی که او با خدایش مناجات میکند». و مناجات آن است که خدا به انسان شعور و آگاهی به وجود حقیقی خودش میدهد و به او نزدیک میشود و خواستههای عبدش را میشنود، و به او جواب میدهد.
همین که نمازگزار در شبانه روز پنج مرتبه مواظب بر آن مناجات باشد قوای روحی او بیدار میشود و احساس میکند که خداوند مددکار و پشتیبان اوست و او با خداست. ارادهاش راسخ و به نهایت قصد و آرزوی خود میرسد. موقعی که به مطلوب خود رسید و ظفر و پیروزی کسب کرد، مغرور نمیشود و اگر هم به آمالش نرسد هیچ نگران و مأیوس نیست، بلکه با توکل به خدا از راه جدیدی و سوی دیگری جهت رسیدن به هدف خود سعی و کوشش مینماید که این اثر و نتیجه نماز است.
و نماز موجب پاکی نفس از حبّ مادیات و زیانهای آن و رویآوردن به سوی خدا به وسیله دعا و تضرع و زاری و ترس و خوف از هیبت و عظمت الهی میشود.
این شرایط موجب آرامش و وقار و خشنودی درون است و قوای سعادت را تجدید مینماید و از عمل باطل دور میشود و امید به درگاه عظمت الهی دارد. و حضرت صلی الله علیه و سلمهرگاه کار سختی برایش پیش میآمد بلال مؤذن را میخواست و میفرمود: «ما را به نماز شاد کن ای بلال». و میفرمود: «روشنای چشمم در نماز است».