احادیث شفاعت(۱۲)

مسلم، باب: [إثبات الشفاعه وإخراج الموحدین من النار]

۳۴۳- «عَنْ أَبِی سَعِیدٍ رضی الله عنه قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللهِ  صلی الله علیه و سلم: أَمَّا أَهْلُ النَّارِ الَّذِینَ هُمْ أَهْلُهَا، فَإِنَّهُمْ لَا یَمُوتُونَ فِیهَا وَلَا یَحْیَوْنَ، وَلَکِنْ نَاسٌ أَصَابَتْهُمُ النَّارُ بِذُنُوبِهِمْ – أَوْ قَالَ: بِخَطَایَاهُمْ – فَأَمَاتَهُمْ إِمَاتَهً، حَتَّى إِذَا کَانُوا فَحْمًا، أُذِنَ بِالشَّفَاعَهِ، فَجِیءَ بِهِمْ ضَبَائِرَ، ضَبَائِرَ، فَبُثُّوا عَلَى أَنْهَارِ الْجَنَّهِ، ثُمَّ قِیلَ: یَا أَهْلَ الْجَنَّهِ! أَفِیضُوا عَلَیْهِمْ فَیَنْبُتُونَ نَبَاتَ الْحِبَّهِ تَکُونُ فِی حَمِیلِ السَّیْلِ، فَقَالَ رَجُلٌ: کَأَنَّ رَسُولَ اللهِ  صلی الله علیه و سلم قَدْ کَانَ بِالْبَادِیَهِ».

343. «از ابوسعید خدری رضی الله عنه روایت شده است که گفت: پیامبرصلی الله علیه و سلم فرمودند: اهل آتش، یعنی کسانی که در آتش و مستحق ماندن در آن هستند، در آن نه می‌میرند تا آسوده گردند و نه به حالت طبیعی زندگی برمی‌گردند تا از آن بهره ببرند و استراحت کنند، اما [با این وجود] مردمانی نیز هستند (مؤمنان مذنب) که به خاطر گناهان‌شان، آتش نصیب‌شان می‌شود یا (شک راوی) فرمودند: به خاطر خطاهایشان، آتش نصیب‌شان می‌شود. خداوند آن‌ها را به نوعی می‌میراند [و آن‌ها را به وسیله‌ی آتش جهنم عذاب می‌دهد] تا این که سوخته و زغال می‌شوند و سپس برایشان اجازه‌ی شفاعت داده خواهد شد و گروه گروه و پراکنده آورده و بر نهرهای بهشت پخش می‌شوند (انداخته می‌شوند) و سپس گفته می‌شود: ای اهل بهشت! بر آن‌ها آب بریزید و آن‌ها همچون روییدن آن دانه‌ای که در مسیر سیل رشد می‌کند و سبز می‌شود، جان می‌گیرند»، فردی گفت: گویی که پیامبرصلی الله علیه و سلم زمانی در بادیه بوده است». [که چنین دقیق آن گیاه را توصیف می‌کند].