اثبات این که مؤمنین پرودرگارشان را در آخرت می‌بینند(۲)

ابن ماجه، حدیث [رؤیه الْمُؤْمِنِینَ لِرَبِّهِمْ]

۳۹۴- «عَنْ جَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ رضی الله عنه قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ  صلی الله علیه و سلم: بَیْنَا أَهْلُ الْجَنَّهِ فِی نَعِیمِهِمْ إِذْ سَطَعَ لَهُمْ نُورٌ، فَرَفَعُوا رُءُوسَهُمْ فَإِذَا الرَّبُّ قَدْ أَشْرَفَ عَلَیْهِمْ مِنْ فَوْقِهِمْ، فَقَالَ: السَّلَامُ عَلَیْکُمْ یَا أَهْلَ الْجَنَّهِ! قَالَ: وَذَلِکَ قَوْلُ اللَّهِ: ﴿سَلَٰمٞ قَوۡلٗا مِّن رَّبّٖ رَّحِیمٖ ۵٨﴾ [یس: ۵۸]. قَالَ: فَیَنْظُرُ إِلَیْهِمْ وَیَنْظُرُونَ إِلَیْهِ، فَلَا یَلْتَفِتُونَ إِلَى شَیْءٍ مِنَ النَّعِیمِ، مَا دَامُوا یَنْظُرُونَ إِلَیْهِ، حَتَّى یَحْتَجِبَ عَنْهُمْ، وَیَبْقَى نُورُهُ وَبَرَکَتُهُ عَلَیْهِمْ فِی دِیَارِهِمْ».

394. «از جابر بن عبدالله رضی الله عنهما روایت شده است که گفت: پیامبرصلی الله علیه و سلم فرمودند: «بهشتیان در نعمت‌های بهشتی خویشند که ناگهان نوری بر آن‌ها می‌تابد، سرهایشان را به سوی نور بلند می‌کنند، خداوند از بالایشان بر آن‌ها مشرف می‌شود و می‌فرماید: ای بهشتیان! سلام و درود بر شما باد، پیامبرصلی الله علیه و سلم فرمودند: این (سلام) همین کلام خداوند است که می‌فرماید: ﴿سَلَٰمٞ قَوۡلٗا مِّن رَّبّٖ رَّحِیمٖ ۵٨﴾ [یس: ۵۸].«از سوی پروردگار مهربان به ایشان (بهشتیان) درود و تهنیت گفته می‌شود»، پیامبر صلی الله علیه و سلم فرمودند: پس خداوند به بهشتیان نظر می‌کند و آن‌ها نیز به خداوند نظر می‌کنند و تا زمانی که به خداوند می‌نگرند، به هیچ نعمتی توجه نمی‌کنند، این نگریستن ادامه دارد تا این که برایشان حجاب فرود آورده می‌شود، اما نور و برکتش بر آن‌ها در جایگاه‌شان باقی می‌ماند».

۳۹۵- «عَنْ صُهَیْبٍ رضی الله عنه قَالَ: تَلَا رَسُولُ اللَّهِ  صلی الله علیه و سلم هَذِهِ الْآیَهَ: ﴿لِّلَّذِینَ أَحۡسَنُواْ ٱلۡحُسۡنَىٰ وَزِیَادَهٞ﴾ [یونس: ۲۶]. وَقَالَ: إِذَا دَخَلَ أَهْلُ الْجَنَّهِ الْجَنَّهَ وَأَهْلُ النَّارِ النَّارِ، نَادَى مُنَادٍ: یَا أَهْلَ الْجَنَّهِ! إِنَّ لَکُمْ عِنْدَ اللَّهِ مَوْعِدًا، یُرِیدُ أَنْ یُنْجِزَکُمُوهُ، فَیَقُولُونَ: وَمَا هُوَ؟ یُثَقِّلِ اللَّهُ مَوَازِینَنَا؟ وَیُبَیِّضْ وُجُوهَنَا وَیُدْخِلْنَا الْجَنَّهَ وَیُنْجِنَا مِنَ النَّارِ؟ قَالَ: فَیَکْشِفُ الْحِجَابَ، فَیَنْظُرُونَ إِلَیْهِ، فَوَاللَّهِ مَا أَعَطَاهُمُ اللَّهُ شَیْئًا أَحَبَّ إِلَیْهِمْ مِنَ النَّظَرِ – یَعْنِی إِلَیْهِ – وَلَا أَقَرَّ لِأَعْیُنِهِمْ».

395. «از صهیب رضی الله عنه روایت شده است که گفت: پیامبرصلی الله علیه و سلم این آیه را تلاوت فرمودند: ﴿۞لِّلَّذِینَ أَحۡسَنُواْ ٱلۡحُسۡنَىٰ وَزِیَادَهٞ﴾ [یونس: ۲۶]. «برای کسانی که کارهای نیکو می‌کنند، منزلت نیکو (بهشت) و اضافه‌ای بر آن (دیدار خدا) هم هست» و سپس فرمودند: وقتی بهشتیان وارد بهشت و دوزخیان وارد دوزخ می‌شوند، ندادهنده‌ای ندا سر می‌دهد: ای بهشتیان! خداوند به شما وعده‌ای داده است و می‌خواهد به آن عمل کند، بهشتیان می‌گویند: آن وعده چیست؟ آیا مگر خداوند میزان اعمال ما را سنگین نکرد (اعمال نیک ما را چندین برابر جزا و پاداش نداد)؟ و چهره‌هایمان را نورانی نکرد و ما را وارد بهشت نگردانید و از آتش جهنم نجات نداد؟ پیامبرصلی الله علیه و سلم فرمودند: پس حجاب برداشته می‌شود و بهشتیان به خداوند نظر می‌کنند، به خدا سوگند، خداوند چیزی که نزد ایشان محبوب‌تر از نظر به او باشد و چیزی که بیشتر از آن مایه‌ی روشنی دیدگان بهشتیان باشد، به آن‌ها نبخشیده است».