آیه میثاق

حافظ ابن حجر می‌گوید: عیاض می‌گوید: و به این آیه اشاره می‌کند:

﴿وَإِذْ أَخَذَ رَبُّکَ مِن بَنِی آدَمَ مِن ظُهُورِهِمْ ذُرِّیَّتَهُمْ [اعراف: ۱۷۲]

«و (به یاد بیاور) هنگامی‌که پروردگارت از پشت‌های فرزندان آدم، ذریۀ آن‌ها را بر گرفت».

می‌گوید: «این میثاقی است که در پشت آدم از آن‌ها گرفت، پس هرکس به آن وفا کند بعد از آنکه در دنیا به وجود آمد، پس او مومن است (و مشخص است که شخصی که فقط به توحید ربوبیت اقرار می‌کند، مومن نمی‌شود و از این مطلب، می‌فهمیم که قول حافظ که می‌گوید: “به آن وفا کند بعد از اینکه در دنیا به وجود آمد”، این است که عهدی که در توحید ربوبیت گرفته است، مستلزم توحید الوهیت می‌باشد) و هرکس به آن عهد وفا نکند، پس او کافر است. پس مراد حدیث این است که من از تو (وفا به) آن را خواستم، آن موقع که میثاق را از تو گرفتم، اما تو ابا ورزیدی که به دنیا بیایی و شرک بیاوری».[۱]

[۱]– جـ۱۱ ص۴۱۱ کتاب الرفاق من فتح الباری