آیا صاحب فرزند می باشی؟

کدام یک از آنها را بیشتر دوست می داری؟
اکنون حرکات، و قهر و آشتی ها و در آغوش گرفتن هایش (را که برای والدین بسیار شیرین است) به یاد آور…
آنگاه تصور کن که این پسر یا دختر کوچولویت، دزدیده شده است!
آیا آرام و قرار خواهی داشت؟
آیا می توانی با آرامش و بدون اینکه در جستجویش باشی و تلاش کنی او را برگردانی، به زندگی ات ادامه دهی؟
یا اینکه به قضیه اصلی زندگی ات تبدیل خواهد شد؛ قضیه ای که با فکر کردن به آن می خوابی و بیدار می شوی؟

زمانى که اسلام هم، قضیۀ اصلی زندگی ما باشد، چنین خواهد بود.
ما مجد و شکوهی اسلامی داشتیم که دزدیده شد…
ما نقشی پیشوایانه و پیشگامانه داشتیم که از دست رفت…
هرگز به دین الله متعال وفادار نخواهیم بود، مگر آنکه این مسئله، به قضیۀ اصلی زندگى ما مبدّل شود.
تنها در این هنگام است که عمل کردن به دین الله توسط ما، برای دفع سرزنش نیست؛ همان گونه که جستجوی فرزند ربوده شده مان برای دفع سرزنش نخواهد بود! بلکه سعی می کنیم با تلاشى خستگی ناپذیر و مداوم همه جا را بگردیم تا او را بازگردانیم و هرگاه سست شدیم و جسم مان ناتوان گردید، آتش شوق و مهرورزی به فرزند، در وجودمان شعله ور می شود! بدین خاطر دوباره و صدباره با امیدواری بیشتری به جست و جوی خود ادامه می دهیم.

اگر بدانی که بازگرداندن فرزندت نیازمند برنامه ریزی است به برنامه ریزی خواهی پرداخت، اگر بدانی به علم آموزی نیاز داری آن را فرا خواهی گرفت، اگر بدانی به صبر بر آزار و اذیت نیازمند است صبر پیشه خواهی کرد .. چرا که انتخاب دیگری نداری .. زیرا فرزندت ربوده شده است!
اگر بدانی که عمرت در بکارگیری اسباب بازگرداندنش به فنا مى رود، از اعطای آن ابایى ندارى، حتی اگر بدانی که او را تنها یک لحظه پیش از مرگت می بینی…

مهم اینست که (رهایی یابد و) ربوده شده و گروگان باقی نماند.
آرام و قرار نخواهی گرفت و احساس سعادت نخواهی کرد و نمی توانی سرت را راحت بر روی بالش بگذاری مگر اینکه احساس کنی تمام توان و تلاشت را در راه رسیدن برای بازگرداندش بکار بسته ای..
آری! صاحب قضیه (و فردی که در قبال وظیفه اش احساس مسئولیت نماید) اینچنین می باشد .. و میان زنی که خود، فرزند از دست داده و ناله می کند با زنی که مزد می گیرد تا گریه سر دهد زمین تا آسمان فرق است.

بارالها اسلام را قضیه اصلی زندگی مان قرار ده.