آیا جمهوری اسلامی به دست فارس ها اداره می شود

خشم منطقه علیه ایران، در نتیجۀ سیاست­های خصمانۀ آن بسیار شدید شده است، و بدون تردید شاخص همراهی با ایران و انقلاب آن به حدّی پایین آمده که یک دهه پیش، کسی تصوّر آن را نداشت.

رسانه­ های عربی به طور کل نتوانسته اند تصویری واقعی از رژیم ایران و اهدافش ارائه دهند، زیرا جهان اسلام و خصوصا کشورهای عربی فاقد مراکزی برای بررسی و برنامه­ ریزی در این زمینه هستند و از این رو، فریادها و تعصّبات احساسی و عاطفی بر آنها چیره گشته و این فریادها بیشتر به شکل و شبیه دشنام­ هایی هستند که از طرف مردم صورت می­گیرد و هدف از آنها خاموش­ کردن خشم و غضبی است که سینه ­هایشان را پُر کرده است.

بسیار می­ شنوی که ایران دولتی فارسی و مجوسی است، و با قوم عرب دشمنی می­ورزد، و اینکه اقلّیت­های ملّی در ایران مورد ستم قرار می­گیرند، و فارسی ­زبانان قدرت را در ایران به دست داشته و قصد براندازی اقلّیت­های ملّی و بویژه قوم عرب را دارند… .

رسانه­ های عربی از این فریادهای خشمگین استقبال کرده­اند؛ فریادهایی که باعث شده مردم عرب با آنها همراه شوند و از آنها حمایت و پشتیبانی کنند، آن هم نه برای منافع قوم عرب، بلکه برای کسانی که بر طبل تفرقه و اختلاف می­کوبند!

اما با بررسی سریع شیوه­ های حکومت در ایران، هیچ تاثیر و انعکاسی برای این سر و صداهای ناراضی و بهتر است بگوییم که برای این دشنام­های پُر از خشم نمی­یابیم!

رهبر انقلاب اسلامی ادّعایی؛ آیت الله خامنه­ ای؛ نوۀ سید احمد موسوی هندی است، که از لحاظ اصل و نسب هندی است، و علی­رغم اینکه زمان­های زیادی با فارسی­ زبانان زندگی کرده است، باز هم نمی­تواند به خوبی و آن گونه که شایستۀ جایگاه و مقام اوست، به فارسی صحبت کند!

علاوه بر این، رهبر یا «ولی فقیه» – علی خامنه­ ای- که دوست دارد منسوب به قوم عرب گردد تا خودش را به اهل بیت نسبت دهد، از پدری ترک که نژاد آذری داشت متولّد شد.

آخرین نخست­ وزیر نظام صفوی ایران «میر حسین موسوی» هم از ترک­های شهر «خامنه» در آذربایجان شرقی بود.

«مجمع تشخیص مصلحت نظام» که تصمیم نهایی در رد یا تایید قوانین صادرشده از طرف مجالس قانونگذاران کشور در اختیارش است، بارزترین اعضای آن عبارتند از:

1. سید محمود هاشمی

یکی از مراجع تقلید شیعه که نژادی عراقی- ایرانی دارد، و رئیس شورای عالی انقلاب اسلامی در عراق، و قبلا یکی از بارزترین اعضای حزب دعوت عراق بود، و اکنون یکی از شش عضو «شورای نگهبان قانون اساسی» است. او رئیس «قوۀ قضائیه» که سومین قوّه در ایران به شمار می­ رود؛ یعنی علاوه بر «قوّۀ مقنّنه» و «قوّۀ مجریه» نیز بود. همچنین جانشین رئیس «مجلس خبرگان» بالاترین قدرت کشوری است، که بر اساس بند ۱۰۷ قانون اساسی، از وظایف این مجلس، تعیین رهبر و نظارت بر اوست!

2. در همین مجمع، صادق لاریجانی «رئیس قوّۀ قضائیه»، و برادرش؛ علی لاریجانی «رئیس مجلس شورای اسلامی» – پارلمان- را می­بینی که هر دو متولّد عراق هستند و نژادی عراقی- ایرانی دارند.
3. علی شمخانی عرب­زبان و اهوازی:

دبیر کل و نمایندۀ رهبری در «شورای عالی امنیت داخلی»، یکی از قدرت­های ملّی، و مسؤول امنیت کشور و سیاست­های نظامی آن است.

شمخانی پیش از این فرماندۀ نیروی دریایی ایران به مدّت ۸ سال، و ۸ سال دیگر وزیر دفاع بود.

4. محسن رضایی از قوم «لرُ» و استان خوزستان «اهواز»:

دبیر کل مجمع تشخیص مصلحت نظام، و فرماندۀ سپاه پاسداران به مدّت ۱۶ سال. نژاد «لری» او مانع نشد که سه دور پیاپی در رقابت­های انتخابات برای رسیدن به منصب ریاست جمهوری شرکت کند.

5. محمود محمّدی عراقی: از قوم «لَک» و از استان کرمانشاه.

رئیس «بنیاد روابط فرهنگی» و «سازمان دعوت اسلامی» که از مهم­ترین سازمان­های این رژیم فرقه­ای به شمار می­رود.

6. غلام رضا آقازاده: از ترک­های آذربایجان غربی. رئیس سازمان انرژی هسته­ای ایران، و جانشین رئیس جمهور در حوزۀ انرژی هسته­ای، که قبلا به مدّت ۱۰ سال وزیر نفت بود.

در مجلس «شورای نگهبان» هم بر تمامی قوانین صادرشده از طرف «مجلس شورای اسلامی» – پارلمان- نظارت دارد، و او اختیار پذیرش یا رد قوانین صادرشده از طرف پارلمان را دارد. یعنی بالاترین قدرت مجلس شورای اسلامی است!

همچنین «حسین علی امیری» از ترک­های استان کرمانشاه، و سخنگوی رسمی وزارت امور خارجه (وزارت کشور)، و نیز نمایندۀ «وزیر امور خارجه» در امور مجلس.

در میان وزیران دولت «حسن روحانی» این افراد را می­بینیم:

1. عبّاس آخوندی: عرب­زبان که نژادی عراقی- ایرانی دارد، و وزیر راه و شهرسازی است.
2. محمّد رضا نعمت­زاده: از ترک­های شهر تبریز؛ وزیر صنعت، معدن و تجارت.

اولین «وزیر کار» پس از انقلاب بود، که سپس به مدّت ۱۰ سال «وزیر صنعت» شد، و نیز جانشین وزیر نفت در دولت «خاتمی».

3. حمید چیت چیان: از ترک­های شهر تبریز؛ وزیر انرژی.

در بین جانشینان رئیس جمهور «حسن روحانی» هم افرادی را می­یابی که فارسی­زبان نیستند:

1. محمّد باقر نوبخت: از اقوام گیلکی شهر «رشت».

رئیس سازمان برنامه و بودجه، و سخنگوی رسمی دولت، که قبلا نمایندۀ شهر خود در مجلس هم بود.

2. شهیندخت مولاوردی: ترک­زبان و از استان آذربایجان غربی. جانشین رئیس جمهور در امور زنان و خانواده.

برخی دیگر از چهره­های بارز غیر فارسی­زبان در رژیم ایران عبارتند از:

1. سید محمّد علی موسوی جزائری از قوم عرب اهواز:

نمایندۀ «ولی فقیه» – رهبر- در استان خوزستان (اهواز) و «مجلس خبرگان».

2. عزّت الله ضرغامی از قوم عرب اهواز:

رئیس پیشین سازمان صدا و سیما به فرمان رهبر علی خامنه­ای به مدّت ۱۰ سال، و نیز عضو شورای عالی نظارت بر اینترنت؛ شورایی که مسؤول ایجاد اینترنت ملّی به مانند روسیه و چین است.

با بررسی فهرست اسامی استانداران ایران هم خواهی دید که – غالبا- تمامی آنان بومی استان خودشان و دارای نژاد غیر فارسی هستند؛ به عنوان نمونه به موارد زیر دقت کنید، و قصد نام­بردن از تمامی آنان را نداریم:

1. استان آذربایجان شرقی: اسماعیل جبّارزاده؛ از قوم ترک آذری.
2. استان آذربایجان غربی: قربانعلی سعادت؛ از قوم ترک آذری.
3. استان اردبیل: مجید خدابخش؛ از قوم ترک آذری.
4. استان چهارمحال و بختیاری: قاسم سلیمانی دشتکی؛ از قوم لُر.
5. استان کهکیلویه و بویر احمد: سید موسی خادمی؛ از قوم لُر.
6. استان همدان: محمّد ناصر نیکبخت؛ از قوم لُر.
7. استان گیلان: محمّد علی نجفی؛ از قوم گیلک.
8. استان خوزستان: عبدالحسن مقتدایی از قوم عرب آبادان.

بنابراین نمی­توان گفت که رژیم ایران نژادپرست است و فارسی­زبانان قدرت را در اختیار دارند و ستم «ملّی» در آنجا حاکم است.

بهترین سخن برای معرّفی و توصیف رژیم ایران این است که بگوییم: رژیمی صفوی و فرقه­ ای و شیعی است، که اعتقادی به مرزهای جغرافیایی و ملّی و حتّی سیاسی ندارد، بلکه تنها مرز آن مذهب است، و نقشی کاربردی و نیابتی از طرف کلیسا یا جهان غرب دارد، همان گونه که دولت صهیونیستی اسرائیل این نقش را اجرا می­کند.

بدون تردید جهان غرب اسرائیل را برای شکستن و بستن نظام­های سیاسی، و ایران را برای ایجاد فتنه­های مذهبی میان ملّت­ها به وجود آورد، و هر دویِ آنها نقششان را برای تخریب منطقه و از بین­ بردن ثبات و پیشرفت آن ایفا می­کنند، و نیز برای بنای سرزمینی که غرب بتواند از طریق آن به غارت و چپاول در این کشورها بپردازد و ذخایر آنها را سرقت کند.

با وجود اینکه قومیت­ها و نژادهای مختلفی در میان تصمیم­ گیرندگان رژیم ایران یافت می­شوند، بدون اینکه توجّهی به رنگ و نژاد و زبان و حتّی جنسیت آنان شود، یک فرد سنّی را در میان آنان نمی­بینی؛ نه در مجمع تشخیص مصلحت نظام، و نه در مجلس شورای نگهبان قانون اساسی، و نه در مجلس خبرگان، و نه در فهرست افراد «بیت رهبری»، و نه در میان فرماندهان سپاه پاسداران انقلاب یا شاخه­های نظامی دیگر، و نه حتّی در بین استانداران، که غالبا از افراد بومی هر استان تعیین می­شوند.

1. در استان سیستان و بلوچستان که غالبا سنّی­مذهب هستند، علی أوسط هاشمی استاندار است، که شیعه و از کردهای استان کرمانشاه است.
2. استاندار استان سنی­نشین کردستان، عبدالمحمّد زاهدی شیعه­مذهب و از قوم «لُر» استان لرستان است.
3. در استان هرمزگان که غالبا سنّی هستند، جاسم جادری شیعه­مذهب و از قوم عرب اهواز، استاندار شده است.

در مناطقی که اغلب مردم آنها ترکمن و سنّی هستند نیز چنین است.

نظر تو چیست؟!!

اگر بگوییم که نظام ایران رژیمی نژادپرست و فارسی­زبان است و مذهب­گرا نیست، چه کسی از این سخن فایده می­برد؟

قبل از هر کسی، خود ایران از این موضوع بهره می­برد!

چرا که رژیم ایران با سلاح فرقه­گرایی و نژادپرستی علیه جهان اسلام مبارزه می­کند، و با نام مذهب، از اقلیّت­های ملّی برای تخریب کشورهایشان بهره­برداری می­کند، و به نیابت از غرب علیه قوم عرب می­جنگد؛ کشورهایشان را خراب می­کند بدون اینکه ذرّه­ای زیان کند، مگر اینکه اندک مالی از دست می­دهد و آن هم فورا با چاه­های نفت جبران می­شود.

و در مقابل این کار، در رسانه­ها اعلام می­کند که نبردی نژادپرستانه میان فارسی­زبانان و قوم عرب در جریان است، گویی که جنگی ملّی و نه چیز دیگری است!

و به دنبال آن، پاکستان؛ هفتمین قدرت برتر نظامی در جهان و قوی­ترین متّحد استراتژیک عربستان و قوم عرب، خودش را از این سنگر نژادپرستی کنار می­کشد، چون نه فارسی و نه عربی است!!!

همچنین مالزی و اندونزی و ترکیه و سایر کشورهای اسلامی غیر عرب خودشان را در این مبارزه شریک نمی­دانند!!!

علاوه بر این، برخی از عرب­زبانان و سایر اقلیت­های ایران چندین سال پیش، به قصد رسیدن به رفاه و آسایش، ایران را ترک کردند و بالاخره ساکن اروپا یا جهان عرب شدند، و در لابلای این جنگ­های رایج، به بهانۀ مسألۀ قومیّت و ملّیّت، فرصتی برای تجارت پیدا کردند!

در میان سندان [ابزار آهنگری] آنان و چکّش اینان، انسان­هایی پاک و ساده­لوح در دام رسانه­ها افتادند؛ بویژه رسانه­های اسلامی که از ضعف بلوغ سیاسی و بی­پروایی هیجانی و احساسی رنج می­برند.

به قلم: دکتر مصطفی محمدی