آنچه هنگام بارش باران سنت است

۱ : دعای قبل از بارش باران :

«اللَّهُم َّأَغِثْنَا، اللَّهُمَّ أَغِثْنَا، اللَّهُمَّ أَغِثْنَا»  [ صحیح بخاری : ۱۰۱۴ ] ترجمه : “بار الها بر ما باران بباران – ۳ مرتبه -”

۲ : دعا به هنگام بارش باران : «اللَّهُمَّ صَیِّبًا نَافِعًا» [ صحیح بخاری : ۱۰۳۲ ] ترجمه : ” بار الها بارانی سودمند باشد.”

۳ : دعای بعد از اتمام باران : “مُطِرْنَا بِفَضْلِ اللهِ ورَحْمَتِه.”  [ سنن ابو داود – صحیح است – ۳۹۰۶ ] ترجمه : ” با فضل ورحمت الله بر ما باران  بارید.”

۴ : دعای هنگام ترس از باران : «اللَّهُمَّ حَوَالَیْنَا، وَلاَ عَلَیْنَا، اللَّهُمَّ عَلَى الآکَامِ وَالجِبَالِ وَالآجَامِ وَالظِّرَابِ وَالأَوْدِیَهِ وَمَنَابِتِ الشَّجَرِ»  [ صحیح بخاری : ۱۰۱۳ ]

ترجمه: “بار الها این باران را بر اطراف ما نازل فرما نه بر ما،و بار الها آن را بر کوهها و تپه‌ها و دل دره‌ها و محل رویش درختان نازل فرما.”

۵ : لخت کردن قسمتی از بدن تا اینکه باران به آن بخورد.
انس رضی الله عنه می فرماید : همراه رسول الله صلی الله علیه وسلم بودیم که بر ما باران بارید،ایشان صلی الله علیه وسلم قسمتی از لباسشان را کنار زدند تا باران به آن زد،گفتیم : چرا این چنین کردید؟ فرمودند : «لِأَنَّهُ حَدِیثُ عَهْدٍ بِرَبِّهِ تَعَالَى» [ صحیح مسلم : ۸۹۸ ] ترجمه : ” چرا که – باران رحمت است و -الله تعالی تازه او را خلق نموده”

۶ : دعا نمودن به هنگام بارش باران،چرا که از زمان های استجاب دعاست.رسول الله صلی الله علیه وسلم می فرمایند : “ثنتان ما تردان : الدعاء عند النداء ، وتحت المطر.”  [ صحیح الجامع : ۳۰۷۸ ] ترجمه : “دو دعا رد نمی شوند : دعا به هنگام اذان – یا همان بعد اتمام اذان بین اذان و اقامه –  و دعا به هنگام نزول باران.”

۷ : موذن به هنگام شدت بارش باران بگوید : «أَلَا صَلُّوا فِی رِحَالِکُمْ»  [ صحیح مسلم : ۶۹۷ ] ترجمه : ” آگاه باشید،در خانه هایتان نماز بخوانید.”

۸ : مشروعیت جمع بین دو نماز به هنگام شدت بارش باران و مشقت :
ابن تیمیه رحمه الله می فرماید:أن الجمع للمطر من الأمر القدیم المعمول به بالمدینه زمن الصحابه والتابعین.” [ مجموع الفتاوى : ۲۴/۸۸ ] ترجمه : “جمع نماز به سبب بارش باران از امور معروف و قدیمی در مدینه میان صحابه وتابعین بوده است.”

۹ : خواندن این دعا به هنگام رعد و برق : “سُبْحَانَ الَّذِی یُسَبِّحُ الرَّعْدُ بِحَمْدِهِ وَالْمَلاَئِکهُ مِنْ خِیفَتِهِ”  [ صحیح الکلم الطیب – صحیح وموقوف است : ١۵٧] ترجمه: “پاک ومنزه است کسی که رعد به ستایش او و فرشتگان از ترس او تسبیح می گویند.”