آفت های کــــــــــلام

قَالَ إبْنِ قیِّمِ الْجَوزِیَّهِ

در زبان دو آفت بزرگ نهفته است، که اگر انسان از دست یکی نجات پیدا کند، از دست دیگری نمی تواند رهایی یابد.

آفت کلام (سخن گفتن) و آفت سکوت

و هر کدام می تواند در وقت خودش گناهش از دیگری بزرگتر باشد..

پس آن کس که از گفتن حق ساکت است، شیطانی لال است و گناهکار در درگاه الله و ریا کار چاپلوسی است اگر به خودش نیاید (و توبه نکند)

و آن کس که به باطل سخن می گوید شیطانی سخنگو و گناهکار در درگاه الله است..

و بیشتر مردم که در کلام و سکوتشان دچار انحراف شده اند از این دو دسته هستند (یعنی ساکت از حق و یا سخنگوی به باطل)

اما اهل وسط که در واقع افرادی بر صراط مستقیم (راه مورد رضایت الله) هستند، زبانشان را از باطل حفظ کرده و آن را در جایی که خیر آخرتشان است باز گذاشته اند..

تا جایی که هیچ یک از آنان را نمی یابی که سخنی بگوید که برایش منفعتی به دنبال نداشته باشد و بیهوده باشد، حال چه برسد به این که سخنی بگوید که در آخرت برایش ضرری داشته باشد!!

و به تحقیق انسان در روز آخرت با نیکی هایی به مانند کوه ها (از لحاظ بزرگی) حاضر می شود اما می بیند که زبانش همه ی آن نیکی ها را از بین برده است..

و همچنین انسانی که با بدی هایی به مانند کوه ها حاضر می شود پس می بیند که زبانش همه ی آن بدی ها را با کثرت ذکر الله و اعمال خیر همانند آن نابود کرده است..