آغاز مشروعیت اذان

عَنْ ابْنِ عُمَرَ کَانَ یَقُولُ: کَانَ الْمُسْلِمُونَ حِینَ قَدِمُوا الْمَدِینَهَ، یَجْتَمِعُونَ فَیَتَحَیَّنُونَ الصَّلاهَ، لَیْسَ یُنَادَى لَهَا، فَتَکَلَّمُوا یَوْمًا فِی ذَلِکَ، فَقَالَ بَعْضُهُمِ: اتَّخِذُوا نَاقُوسًا مِثلَ نَاقُوسِ النَّصَارَى، وَقَالَ بَعْضُهُمْ: بَلْ بُوقًا مِثلَ قَرْنِ الْیَهُودِ، فَقَالَ عُمَرُ : أَوَلا تَبْعَثونَ رَجُلا یُنَادِی بِالصَّلاهِ، فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه و سلم : «یَا بِلالُ قُمْ فَنَادِ بِالصَّلاهِ»». (بخارى:۶۰۴).

عبد الله بن عمر رضی الله عنه می‌گوید: زمانی که مسلمانان، تازه به مدینه آمده بودند، چون برای اوقات نماز، اذان گفته نمی‌شد، مردم تجمع می‏کردند و منتظر وقت نماز می‌ماندند. سرانجام، روزی مسلمانان در این باره با یکدیگر، تبادل نظر کردند. بعضی گفتند: ناقوسی مانند ناقوس نصارا و بعضی دیگر گفتند: شیپوری مانند شیپور یهود، به صدا درآوریم. اما عمر رضی الله عنه فرمود: بهتر است وقت نماز، کسی را بفرستیم تا مردم را به نماز فرا خواند. رسول ‏الله صلی الله علیه و سلم فرمود: «ای بلال! برخیز و مردم را به نماز فراخوان».