آدمیزاد تا چه وقت فرصت توبه کردن دارد؟

خداوند می‌فرماید:

( إِنَّمَا التَّوْبَهُ عَلَى اللّهِ لِلَّذِینَ یَعْمَلُونَ السُّوَءَ بِجَهَالَهٍ ثُمَّ یَتُوبُونَ مِن قَرِیبٍ فَأُوْلَئِکَ یَتُوبُ اللّهُ عَلَیْهِمْ وَکَانَ اللّهُ عَلِیماً حَکِیماً)نساء ۱۷
«توبه نزد خداوند تنها براى کسانى است که از روى نادانى مرتکب گناه مى‏شوند سپس به زودى توبه مى‏کنند اینانند که خدا توبه‏شان را مى‏پذیرد و خداوند داناى حکیم است».

اصحاب رسول الله صلی الله علیه وسلم بر این معنی که هر امری چه عمد و چه غیر عمد که موجب معصیت الهی شود از روی جهالت است، اجماع دارند.

و پیامبرصلی الله علیه وسلم می‌فرماید:
 «إن الله یقبل توبه العبد ما لم یُغَرغِر»
[ترمذی۵/۵۴۷رقم۳۵۳۷]
«خداوند توبه بنده‌اش را تا قبل از غرغره (حالت احتضار مرگ) قبول می‌کند».

این معنی در احادیث فراوانی آورده شده است.
اما هر آینه که ملائکه ی مرگ را مشاهده کرد و روح او از سینه‌اش خارج و به حلق او رسید و نفس او به غرغره و خرخر افتاد، توبه او قبول نمی‌شود و دیگر نجات و خلاصی وجود ندارد:

( وَلَاتَ حِینَ مَنَاصٍ)ص۳
«و[لى] دیگر مجال گریز نبود».

و این همان سخن خداوند است که می‌فرماید:
( وَ لَیْسَتِ التَّوْبَهُ لِلَّذِینَ یَعْمَلُونَ السَّیِّئَاتِ حَتَّى إِذَا حَضَرَ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قَالَ إِنِّی تُبْتُ الآنَ) نساء ۱۸
«و توبه کسانى که گناه مى‏کنند تا وقتى که مرگ یکى از ایشان دررسد مى‏گوید اکنون توبه کردم پذیرفته نیست».