وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
عمرس با بیکاری مبارزه می‌کرد؛ او، جوانانی را که در مسجد سکنی گزیده بودند، بیرون کرد و ضمن تنبیه آنها، فرمود: بیرون بروید و روزی خود را بجویید؛ از آسمان که طلا و نقره نمی‌بارد.
بیکاری، وسوسه، ناراحتی، بیماری روانی و افسردگی و اندوه را به همراه دارد و پیامد کار و فعالیت، سرور و شادمانی و سعادت است. اگر هر یک از ما به وظیفه خود در زندگی عمل نماید و نقش و مسؤولیت خویش را انجام دهد، ناراحتی و اندوه و امراض روانی و ذهنی و عصبی، از نزد ما رخت بر می‌بندد؛ اگر کارخانه‌ها و کارگاه‌ها، فعال شود، انجمن‌های خیریه و تعاونی‌هایی، افتتاح گردد، کارهای دعوتی انجام شود و اردوگاه‌های تفریحی، فرهنگی و مراکز ادبی و دوره‌های علمی و غیره ایجاد گردد، مشکلات روانی و ناراحتی‌ها برطرف می‌شوند: ﴿وَقُلِ ٱعۡمَلُواْ﴾ [التوبه: ۱۰۵] «و بگو: کار کنید». ﴿فَٱنتَشِرُواْ فِی ٱلۡأَرۡضِ﴾ [الجمعه: ۱۰] «در زمین پراکنده شوید». ﴿سَابِقُوٓاْ﴾ [الحدید: ۲۱] «از هم پیشی بگیرید» ﴿وَسَارِعُوٓاْ﴾ [آل عمران: ۱۳۳] «بشتابید».
در حدیث آمده است: «پیامبر خدا، داوود÷، از دسترنج خودش می‌خورد».
راشد کتابی دارد که به صورت مفصل به این قضیه پرداخته و بیان نموده است که بسیاری از مردم، نقش خود را در زندگی انجام نمی‌دهند.
بسیاری از مردم زنده هستند، اما مانند مرده‌ها می‌باشند؛ راز زندگیشان را درک نمی‌کنند و هیچ کار خوبی برای آینده خود و جامعه انجام نمی‌دهند؛ ﴿رَضُواْ بِأَن یَکُونُواْ مَعَ ٱلۡخَوَالِفِ﴾ [التوبه: ۸۷] «راضی شده‌اند که با عقب ماندگان باشند». ﴿لَّا یَسۡتَوِی ٱلۡقَٰعِدُونَ مِنَ ٱلۡمُؤۡمِنِینَ غَیۡرُ أُوْلِی ٱلضَّرَرِ وَٱلۡمُجَٰهِدُونَ﴾ [النساء: ۹۵] «مؤمنانی که در خانه نشسته‌اند، غیر از آسیب دیدگان و معذورین، با مجاهدان راه خدا برابر نیستند».
زن سیاه پوستی که مسجد پیامبر ج را جارو می‌کشید، به نقش خود در زندگی عمل کرد و با ایفای این نقش، وارد بهشت شد: ﴿وَلَأَمَهٞ مُّؤۡمِنَهٌ خَیۡرٞ مِّن مُّشۡرِکَهٖ وَلَوۡ أَعۡجَبَتۡکُمۡۗ﴾ [البقره: ۲۲۱] «و یک کنیز مؤمن، از یک زن مشرک بهتر است؛ گرچه (ثروت و جایگاه و…) زن مشرک، شما را به شگفت اندازد». همچنین جوانی که برای پیامبر ج منبری ساخت، وظیفه‌اش را به خوبی انجام داد و با این کار اجر و پاداش یافت؛ چون او در نجاری، استعداد داشت: ﴿وَٱلَّذِینَ لَا یَجِدُونَ إِلَّا جُهۡدَهُمۡ﴾ [التوبه: ۷۹] و مؤمنانی که هرچه در توان دارند، بدان دست می‌یازند».
در سال ۱۹۸۵م ایالات متحده آمریکا به دعوتگران مسلمان، اجازه ورود به زندان‌های آمریکا را داد؛ زیرا اگر مجرمان و قاتلان و کلاهبرداران، به دین اسلام هدایت شوند، افراد درست و صالحی برای جوامع خود خواهند بود؛ ﴿أَوَ مَن کَانَ مَیۡتٗا فَأَحۡیَیۡنَٰهُ وَجَعَلۡنَا لَهُۥ نُورٗا یَمۡشِی بِهِۦ فِی ٱلنَّاسِ کَمَن مَّثَلُهُۥ فِی ٱلظُّلُمَٰتِ لَیۡسَ بِخَارِجٖ مِّنۡهَاۚ﴾ [الأنعام: ۱۲۲] «آیا کسی که (به سبب کفر و گمراهی) مرده بود، پس او را (با اعطای ایمان در پرتو قرآن) زنده گرداندیم و برای او نوری قرار دادیم که در پرتو آن میان مردم می‌رود، همانند کسی است که به مثل، گویی در تاریکی‌ها فرو رفته است؟»