وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
دربارۀ وجه تسمیه کلمۀ «عَرَبْ» نظریات مختلفی وجود دارد، ارباب لغت می‌گویند: معنای عرب و اعراب «فصاحت و سلاست زبان» است، و چونکه عرب‌ها در مقابل فصاحت زبانی خود تمام دنیا را هیچ می‌پنداشتند، لذا آن‌ها خود را «عرب» و دیگر نژادهای جهان را «عَجَمْ» (کسانی که لکنت زبان دارند و به خوبی نمی‌توانند حرف بزنند) می‌خواندند. بعضی‌ها می‌گویند: عرب در اصل «عربه» بود، در اشعار قدیم به جای عرب «عربه» ذکر شده است:
| ورجت، باحه العربات رجا | ترترق فی مناکبها الدماء | |
| وعربه ارض جد فی الشـر أهلها | کما جد فی شرب النقاح ظمأ | |
| وعربه أرض مایحل حرامها | من الناس إلا اللوزعى الحلالحل |
معنای «عربه» در زبان‌های سامی «دشت و صحراست» و چون اکثر سرزمین عرب دشت و صحرا می‌باشد، لذا به تمام آن سرزمین، عرب اطلاق گردید.