عقیده توهین به عباس و پسرش عبدالله و توهین به عقیل پسر ابو ‌طالب رضی الله عنهم

و محمد باقر مجلسی گفته است:

«کلینی با سند خوبی روایت کرده که سدیر از امام محمد باقر پرسید‌: بعد از وفات رسول خدا  صلی الله علیه و سلم وقتی که حضرت علی از طرف ابوبکر و عمر و سایر منافقان مظلوم و مغلوب واقع شود، پس غیرت و شهامت و اقتدار و کثرت بنی‌هاشم کجا رفت؟!.

امام محمد باقر جواب داد:‌ اصلاً چه کسی از بنی هاشم باقی مانده بود؟! جعفر و حمزه که از سابقان نخست و مؤمنان کامل بودند و مرده بودند. و آن دو که ضعیف‌الایمان و بزدل و ترسو و تازه مسلمان بودند که باقی ماندند. یعنی عباس و عقیل»[۱].

و محمد باقی مجلسی درباره عباس گفته است: «و آنچه از احادیث ظاهر می‌شود که او در مرتبه کمال ایمان نبوده است و عقیل نیز به او شیبه است»[۲].

و باز می‌گوید: «امام باقر با سند معتبر از امام زین‌العابدین روایت کرده است که این آیه‌:

﴿ وَمَن کَانَ فِی هَٰذِهِۦٓ أَعۡمَىٰ فَهُوَ فِی ٱلۡأٓخِرَهِ أَعۡمَىٰ وَأَضَلُّ سَبِیلٗا ٧٢﴾ [الإسراء: ۷۲].

 در حق عبدالله‌بن عباس و پدرش نازل شد. این روایت‌ها به وضوح از اهانت کردن آنها به عموی پیامبر  صلی الله علیه و سلم یعنی عباس  علیه السلام و سرور ما عقیل و متهم کردنشان به این‌که ضعیف‌الایمان و ترسو بوده و ایمانشان کامل نشده است، و اهانت کردن به دانشمند است، یعنی سرور ما عبدالله‌بن عباس  رضی الله عنهم که آنها سبب نزول آیه فوق هستند، پرده‌دری می‌کنند، از هر گونه انحراف و الحادی به الله تعالی پناه می‌بریم.

[۱]– حیات القلوب, جزء۲, ص ۸۴۶ , و این روایات همگی در فروع کافی جلد سوم در کتاب روضه آمده است.

[۲]– حیات القلوب, جزء۲, ص ۸۶۶٫