اظهار عجز و ناتوانی

 ایشان به ذات خودش اعتماد و تکیه نکرده و به نیکی و کمال خویش فخر فروشی نکرد، بلکه اظهار ناتوانی کرد ، و در این امتحان و ابتلای بزرگ از حق تعالی تقاضای رسیدگی و کمک کرد ، ناتوانی و ضعف خودش را اعتراف نمود با التماس و زاری دعا کرد :

((ۖ وَإِلَّا تَصْرِفْ عَنِّی کَیْدَهُنَّ أَصْبُ إِلَیْهِنَّ وَأَکُن مِّنَ الْجَاهِلِینَ))

 ((و اگر خودت مکرشان را دفع نکنی من به دامشان گرفتار و از نادانان قرار خواهم گرفت))

 حتی پس از اعلام و برائت در دربار شاه هم به خودش نمی نازد و لطف و یاری خدا را کاملا در نظر دارند :

(( وَمَا أُبَرِّئُ نَفْسِی ۚ إِنَّ النَّفْسَ لَأَمَّارَهٌ بِالسُّوءِ إِلَّا مَا رَحِمَ رَبِّی ۚ إِنَّ رَبِّی غَفُورٌ رَّحِیمٌ))

(( من نفس خود را تبرئه نمی کنم چون یقینا نفس همیشه به گناه دستور می دهد به جز کسی که پروردگارم بر او رحم کرده باشد همانا پروردگارم آمرزنده و مهربان است))

 حق تعالی از بشر اظهار عجز و ناتوانی را خیلی دوست دارند و می پسندند به همین جهت رسول اکرم صلی الله علیه و سلم ارشاد فرمودند :

لاحول و لا قوه الا بالله کنز من کنوز الجنه

 یکبار گفتن لا حول ولا قوهالا بالله گنجی از گنجهای بهشت است

 با گفتن این جمله کوتاه این همه پاداش بزرگ ؟ با توجه به اینکه جمله نه دعایی است نه تقاضایی ؛ زیرا در این جمله به ناتوانی و عجز اعتراف می شود و هرگونه کبر و بزرگ نمایی نفی می شود ✨

 با گفتن این جمله بشر اعتراف می کند که من هر چند برای دوری از گناه و انجام نیکی تلاش می کنم اما تا زمانیکه یاری  و توفیق ایزدی شامل حالم نشود نه از بدی می توانم نجات پیدا کنم و نه هم کار خیری از دستم بر می آید

 منبع : آرامش زندگی در سایه تقوا ؛ علامه مفتی رشید احمد لدهیانوی؛ص(۸۴)