وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین
ﺇﻣَـﺎﻡُ ﺍﺑْـﻦُ ﺍﻟﻘَـﻴِّﻢ ﺭَﺣِــﻤَﻪُ ﺍﻟﻠﻪ :
ﻭ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺭ ﮐﺴﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ
ﺍﻋﻀﺎﯼ ﺑﺪﻧﺶ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﺳﺖ،
ﻭ ﺯﺑﺎﻧﺶ ﺍﺯ ﮐﺬﺏ ﻭ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﻭ ﺳﺨﻦ دروغ ﻣﺼﻮﻥ ﺍﺳﺖ،
ﻭ ﺷﮑﻤﺶ ﺍﺯ ﺁﺏ ﻭ ﻏﺬﺍ، ﻭ ﻋﻮﺭﺗﺶ
ﺍﺯ ﻧﺎﭘﺎﮐﯽ ﻣﺒﺮﺍﺳﺖ .
ﺍﮔﺮ ﺳﺨﻨﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﻃﻮﺭﯼ ﺳﺨﻦ ﻧﻤﯽ ﺭﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﺍﺵ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﮔﺮﺩﺩ
ﻭ ﺍﮔﺮ ﮐﺎﺭﯼ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ، ﻋﻤﻠﺶ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻓﺎﺳﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ
ﺩﺭ ﻧﺘﯿﺠﻪ، ﮐﻼﻣﺶ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺍﺯ ﺧﯿﺮ ﻭ ﺑﺮﮐﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻟﺶ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻮﯾﯽ ﮔﻮﺍﺭﺍﺳﺖ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﺗﻮﺩﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻣﺸﮏ ﺧﻮﺵ ﺑﻮ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ! ،
ﻭ ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺭﻭﺯﻩ ﻭﯼ ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ ﺍﺯ ﻫﻤﻨﺸﯿﻨﯽ ﺍﺵ ﻣﻨﺘﻔﻊ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻍ ﻭ ﮐﺬﺏ ﻭ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﻇﻠﻢ ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ .
ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﺭﻭﺯﻩ ﻣﻌﺘﺒﺮ، ﻧﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺷﺨﺺ ﺻﺮﻓﺎ ﻧﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﻧﯿﺎﺷﺎﻣﺪ .
ﺁﺭﯼ، ﺭﻭﺯﻩ، ﺍﻣﺴﺎﮎ ﻭ ﺑﺮﺣﺬﺭ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﺑﺪﻥ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺘﻦ ﺷﮑﻢ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻭ ﺁﺷﺎﻣﯿﺪﻥ .
ﭘﺲ ﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺁﺏ ﻭ ﻏﺬﺍ ﺭﻭﺯﻩ ﺭﺍ ﺑﺎﻃﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﻪ ﻓﺴﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﺸﺎﻧﺪ، ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﺮﯾﻖ ﻧﯿﺰ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ، ﭘﺎﺩﺍﺵ ﻭ ﺛﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﺍﯾﻞ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺛﻤﺮﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺴﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﺸﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺭ ﺷﺒﯿﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻃﺮﯾﻖ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﻃﯽ ﻃﺮﯾﻖ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .
“ ﺍﻟﻮﺍﺑﻞ ﺍﻟﺼَّﻴِّﺐ ” ﺻـ ( ٣٢ / ٣١