هرگاه خوبی و بدی، طغیان و طاعت، معصیت و عمل به سنت و بدعت در یک نفر جمع شود

هرگاه خوبی و بدی، طغیان و طاعت، معصیت و عمل به سنت و بدعت در یک نفر جمع شود:

از پیروی و پاداش نصیب او می گردد= به اندازه ی خوبی هایی که در وجود اوست.

و از کینه ورزی و عقاب به او می رسد= به اندازه ی بدی هایی که در وجود اوست.

بنابراین مسببات بزرگی و خواری در یک نفر جمع می گردد.

و جمع شدن این خصلت ها در او همچون دزد فقیری است که در نتیجه ی سرقت دستش قطع شده است.

و از بیت المال یه مقدار نیازش به او بخشیده اند.{ هم مجازات کارش را چشیده است و هم حاجتش برطرف گردیده است}

این همان اصلی است که اهل سنت و جماعت بر آن اتفاق نظر دارند.

وإذَا اجتَمَعَ فِی الرَّجُلِ الوَاحِدِ خَیرٌ وشرٌّ وفُجُورٌ وطَاعَهٌ ومَعصِیَهٌ وسُنَّهٌ وَبِدعَهٌ :

استَحَقَّ مِن المُوَالَاهِ والثَّوَابِ = بِقَدرِ مَا فِیهِ مِن الخَیرِ ،

واستَحَقَّ مِن المُعَادَاتِ وَالعِقَابِ = بِحَسَبِ مَا فِیهِ مِن الشَّرِّ.

فیَجتَمِعُ فِی الشَّخصِ الوَاحِدِ مُوجِبَاتُ الإکرَامِ والإهَانَهِ ،
فیَجتَمِعُ لَهُ مِن هَذَا وَهَذَا کَاللِّصِّ الفَقِیرِ تُقطَعُ یَدُهُ لِسَرِقَتِهِ ، وَیُعطَى مِن بَیتِ المَالِ مَا یَکفِیهِ لِحَاجَتِهِ ،

هذَا هُوَ الأصلُ الذِی اتَّفَقَ عَلَیهِ أهلُ السُّنَّهِ والجَمَاعَهِ

{ مَجْمُوعُ الْفَتَاوَىٰ }لِـ(ابْنِ تَیْمِیَّه) رحمه الله  الْجُزْءُ الثَامن والعَشرُون الصفحه ۲۰۹