به‌راستی، بشر از زمانی که واسطه تراشی در پیشگاه‌خدا را به دروغ ساخت و بدان‌روی‌آورد، گمراهی‌آن‌چنان‌بشر را از تاریکی‌ای، به‌تاریکی‌عمیق‌تری‌انداخت‌تا جایی‌که‌خود خدا را فراموش‌کردند. همان‌خدایی‌که‌برایش‌دلاّلها و واسطه‌ها قرار داده‌بودند، خودش‌را فراموش‌کردند و واسطه‌هایش‌را ذکر کردند و همانند خدا دوست‌داشتند و یکسره‌بدانان‌روی‌آوردند، به‌طوری‌که‌از شنیدن‌نام‌خدا به‌تنهایی، دیگر شور و شوقی‌از ایشان‌دیده‌نمی‌شود، ولی‌به‌محض‌به میان‌آمدن‌نام‌یکی‌از همین‌واسطه‌ها و یا بنده‌ای‌دیگر از بندگان‌خدا، هیاهو و نعره‌ها سر می‌دهند و غرق‌سرور و شادی‌می‌شوند و چه‌بسا به‌حالت‌جذبه‌می‌افتند و ذکر و سرودگویان، به‌دست‌افشانی‌و پایکوبی‌و سر تکان‌دادن‌می‌پردازند!! و گاهی‌هم‌در مقابل‌انسانی‌بی‌خبر از قرآن و سنّت، زانو می‌زنند و حرف‌شنوی‌می‌کنند!! {وَ إِذَا ذُکِرَ اللَّهُ وَحْدَهُ اشْمَـأَزَّتْ قُلُوبُ الَّذِینَ لَا یُؤْمِنُونَ بِالْأَخِرَهِ وَ إِذَا ذُکِرَ الَّذِینَ مِنْ دُونِهِ إِذَا هُمْ یَسْتَبْشِرُونَ}.[ هنگامی‌که‌نام‌خداوند به‌تنهایی‌و یگانگی‌برده‌شود، کسانی‌که‌به‌آخرت‌ایمان‌ندارند، دلهایشان‌می‌گیرد و بیزار می‌شود، امّا هنگامی‌که‌نام‌کسانی‌غیر از او برده‌می‌شود، ناگهان‌شاد و خوشحال‌می‌شوند! ] … بنابراین، نزد آنان‌در هر چیزی‌بُرد با این‌شرکاء و واسطه‌هاست. چه‌در محبّت، چه‌در عبادت‌و اخلاص، چه‌در استغاثه‌و توسّلها، چه‌در نذر و قربانی‌و عشق‌و حماسه‌ها…و چیزی‌برای‌خدا نمانده‌است‌که‌قابل‌ذکر باشد، مگر اینکه‌به‌تبعیّت‌آن‌واسطه‌ها، از او هم‌نامی‌ببرند! {وَ جَعَلُوا لِلَّهِ مِمَّا ذَرَأَ مِنَ الْحَرْثِ وَ الْأَنْعَامِ نَصِیبًا فَقَالُوا هَـ’ذَا لِلَّهِ بِزَعْمِهِمْ وَ هَـ’ذَا لِشُرَکَائِنَا فَمَا کَانَ لِشُرَکَائِهِمْ فَلَا یَصِلُ إِلَی‌اللَّهِ وَ مَا کَانَ لِلَّهِ فَهُوَ یَصِلُ إِلَی’ شُرَکَائِهِمْ سَاءَ مَا یَحْکُمُونَ}. [ مشرکان‌سهمی‌از زراعت‌و چهارپایانی‌را که‌خداوند آنها را آفریده‌است، برای‌خدا قرار می‌دهند و به‌گمان‌خویش‌می‌گویند: این‌برای‌خداست(و با این‌سهم‌به‌خدا تقرّب‌می‌جوییم‌و بدین‌منظور، آنها را به‌میهمانان‌و ناتوانان‌می‌دهیم) و این‌برای‌شرکاء و معبودان‌ماست(و با این‌سهم‌نیز به‌معبودان‌تقرّب‌می‌جوییم‌و بدین‌منظور آن‌را به‌رؤسا و پرده‌داران‌و کاهنان‌و خادمان‌بتکده‌ها و معابد می‌دهیم). امّا آنچه‌به‌شرکاء ایشان‌تعلّق‌می‌گیرد، به‌خدا نمی‌رسد (و صرف‌کردن‌آن‌در راه‌خدا حرام‌است) و آنچه‌متعلّق‌به‌خدا می‌باشد، به‌شرکاء ایشان‌می‌رسد (و می‌توان‌برای‌آنها صرف‌کرد و به‌کاهنان‌و رؤسا و خدمتگزاران‌اصنام‌ایشان‌داده‌شود!) واقعاً چه‌بد داوری‌می‌کنند!]…متأسّفانه، این‌آلودگی‌به‌عقاید مسلمانان‌امروزی‌نیز سرایت‌کرده‌است‌تا جایی‌که‌نزدیک‌است‌خود خدا را فراموش‌کنند و به‌دایره‌شرک‌وارد شوند. به‌همین‌جهت‌لازم‌دانسته‌ایم‌فصل‌جداگانه‌ای‌را به‌همین‌مورد اختصاص‌دهیم‌تا بدانیم‌که‌چه‌خطری‌در کمین‌آنهاست: {وَ مَا یُؤْمِنُ أَکْثَرُهُمْ بِاللَّهِ إِلَّا وَ هُمْ مُشْرِکُونَ}. [ و اکثر آنهایی‌که‌ادّعای‌ایمان‌می‌کنند، مؤمن‌نیستند مگر اینکه‌مشرکند! ] …
وب سایت اختصاصی اهل سنت و جماعت ایران زمین