فضیلت اذان

عَنْ أَنَسِ بْنِ مَالِکٍ قَالَ: کَانَ رَسُولُ اللَّهِ ﷺ یُغِیرُ إِذَا طَلَعَ الْفَجْرُ، وَکَانَ یَسْتَمِعُ الأَذَانَ، فَإِنْ سَمِعَ أَذَانًا أَمْسَکَ، وَإِلاَّ أَغَارَ، فَسَمِعَ رَجُلاً یَقُولُ: اللَّهُ أَکْبَرُ اللَّهُ أَکْبَرُ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ﷺ «عَلَى الْفِطْرَهِ». ثُمَّ قَالَ: أَشْهَدُ أَنْ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ، أَشْهَدُ أَنْ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ، فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ﷺ: «خَرَجْتَ مِنَ النَّارِ». فَنَظَرُوا فَإِذَا هُوَ رَاعِی مِعْزًى. (مسلم/۳۸۲)

انس بن مالک می‌گوید: رسول الله صلی الله علیه و سلم هنگام طلوع فجر، حمله را آغاز می‌کرد. نخست، گوش می‌داد اگر صدای اذان را می‌شنید، حمله نمی‌نمود. در غیر اینصورت، حمله می‌کرد. آنحضرت صلی الله علیه و سلم شنید که مردی الله اکبر، الله اکبر می‌گوید. فرمود: «این شخص بر فطرت (اسلام) است». سپس آن مرد گفت: أشهد ان لا اله الا الله، أشهد ان لا اله الا الله. رسول الله صلی الله علیه و سلم  فرمود: «از آتش بیرون رفتی» (نجات یافتی). صحابه نگاه کردند، دیدند چوپانی است.